Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 17

7
Að snúa hverfisteini.
Þýdd smásaga eptir Benfamin Franklin.
Þegar eg var lítill drengur, þá man eg eftir því,
að einn kaldan vetrarmorgun mætti eg mjög brosleitum,
ókendum manni, er bar öxi á öxlinni, og ávarpaði mig
þannig:
„Fallegi, litli drengurinn ruinn! á hann pabbi þinn
hverfistein ?“
„Já, herra" sagði eg.
„Þú ert ljómandi fallegur, lítill inaður, viltu lofa mér
að brýna ögn öxina mína á honum?“
Eg, sem varð hrifinn af alúð og skjalli hins ókunna
manns, svaraði; „Já, herra minn, með mestu ánægju,
steinninn er niðri á verkstofunni".
„Viltu nú væni minn gera svo vel, að útvega mér
svolítið af heitu vatni á steininn", sagði maðurinn, og
klappaði vingjarnlega á kollinn á mér. Eg hljóp strax
og sótti fullan ketil af sjóðheitu vatni og færðí honum.
„Eg er viss um, að þú ert sá allra bezti drengur,
sem eg hefi nokkurn tíma þekt“, ságði maðurinn. „Viltu
nú snúa steininum fyrir mig fáeinar mínútur?"
Frá mér numinn af ánægju yfir hólinu, fór eg taf-
arlaust að snúa steininum. Hvíldarlaust hélt eg svo á-
fram að snúa langa lengi, þar til eg var orðinn hálf-
uppgefinn, lafmóður og löðursveittur. Skólaklukkan
hringdi, en eg gat ekki sloppið, því að enn var öxin
ekki hálf brýnd. Loks kom þó að því, að öxin var full-
brýnd, og var eg þá orðinn af mér kominn af þreytu.
Þá snéri maðurinn sér að mér og sagði: „Nú nú, litli
óþokkinn þinn, þú hefir svikist um að fara í skólann f
tæka tíð. Flýttu þér nú í skólann eða þú hefir verra