Hlín. - 01.04.1902, Page 18

af — — ..Það var nógu slæmt, að þurfa að snúa
hverfisteininum“, hugsaði eg. En að fá nú það eitt' í
laun, að verkinu loknu, að vera kallaður „litli óþokk-
inn“, það var ineira en eg gat staðist. — Það þrýsti sér
með nístandi afli í gegn um mig. Og oft hefi eg hugs-
að um það síðan, — þegar eg hefi séð kaupmenn og
aðra, sem þarfnast viðskipta eða hylli almennings, vera
úr hófi hæverska við fólk; „þessi maður þarf að brýna
öxina s(na“; (eg meina ekki hóflega og eðiilega kurt-
eisi, sem öllum er sæmileg). Einnig þegar eg hefi þekt
mann, sem er illúðlegur, grimmur harðstjóri á heimili
sínu, og þar sem hann kemur slíku við, en tetnur sér
það, að smjaðra fyrir fólki þess utan og að gera hátíð-
lega játningu við hvert gott tækifæri um að hann sé
sannur vinur frelsis og mannúðar, þá hefi eg hugsað á
þessa leið: „Gætið yðar, gott fólk, þessi madnr
mundi gjarna vilja sjá ykkur snúa hverjisteini".
Ættjarðarást
eftir Fisher Ames.
Hvað er ættjarðarást f Er hún að eins ást til þess
staðar, þarsem maður fæddist, eða þesssérstaka landshluta,
er vér köllum æskustöðvar vorarf Tileinkum vér í raun
réttri þeim stöðvum vora innilegustu ást fremur öllum öðr-
um, af því að þær séu í sjálfu sér betri og blómlegri en
allir aðrir blettir jarðarinnar? Nei, insta eðli þeirrar
dygðar er ekki það, það er miklu æðra og fullkomnara
en það. Ættjarðarástin er afarvíðtæk og göfug sjálfs-
elska, sameinuð öliu því unaðslegasta og fegursta, sem
6*