Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 39

29
svo sem æðarvarp, fnglatekja, selveiði, laxveiði, silungs-
veiði o. fl., setn víða eru þó hagnýtt síður en skyldi.
Þá eru kolin, kalkið og brennisteinninn ekki heldur einsk-
isvirði, þótt iandsniönnum hafi enn ekki auðnast að hag-
nýta sér þá fjársjóði fremur en svo margt annað, sem
hér býður sig fram. — Auk þeirra málrna, sem hér
kunna að felast í jörðu og enn eru ófundnir. — Hvar i
heiminufn mundi slíkir fjársjóðir sem kalkið, kolin og
brennisteinninn, sem hér hafa fundist, liggja ónotaðir
árum saman nema hér? —
Jarðræktarskilyrðin, sem Island hefir að bjóða, liafa
hingað til ekki þótt mikils verð, fremur en annað hér
af því tægi; og það er auðvitað að þau eru ekki fjöl-
breytt til samanburðar við samskonar skilyrði ýmsra
annara landa, — og á það einmitt blína menn vana-
lega einna helzt. En í raun og sannieika þá liefir það
ekki mestu þýðinguna þegar um kosti eins lands er að
ræða, hvort það hefir mjög fjölbreytta framleiðslu
liæfileika eða ekki, þó margir haldi það. Þar á mót
ber að leggja aðaláherzluna á það, að framleiðslan, af
hvaða tegund sem er, sé ríkuleg, og sem arðmest með
tilliti til kostnaðarins að unt er. Þótt hér á landi væri
ómögulegt að framleiða nokkurn jarðargróður nema
gras t. a. m.. þá gæti landið, þrátt fyrir það, verið
eitthvert bezta land heimsins, ef aðeins grasræktm
væri nógu mikil og arðsöm, því að grasinu má avalt
breyta í allskonar afurðir alifénaðar, sem í sjálfum sér
eru afarfjölbreyttar og nytsamar fyrir alla menn í öll-
um löndum, og þar af leiðandi ávalt og alstaðar boð-
legar fyrir peninga, og alla aðra hluti, sem. auðið er
að kaupa fyrir peninga, hvar helzt í heiminum, sem þeir
eru framleiddir. Ef vér íslendingar hefðum því nógu
rnikið af þó ekki væri nema grasi, og ef vér svo