Hlín. - 01.04.1902, Síða 41

3'
stóran mun á Nýja íslandi í Maniloha t. d., livað þar
eru nú sneggri slægjur á útengjum, en þær voru fyrst,
e,r menn settust þar að fyrir hér um bil 25 árum, þótt
þær séu auðvitað viðunanlegar enn þá, hvað það snertir,
— en hræddur er eg um, að þær væi u farnar að sneggj-
ast til muna, ef búið væri að útníða þær eins mörg ar
og íslenzku engjarnar, sein náttúrlegt væri.
Aðal-atvinnuvegir íslendinga hér eru sem kunnugt
er landbúnaður og fiskiveiðar; það liggur því opið fyr-
>r, að það verður að láta þá bera sig, ef þjóðin á að
geta átt nokkura framtíð í landinu. Vér höfum alla-
reiðu breytt til í því, að eyð’a meira en áður; og
þess vegna hljótum vér að breyta til í því, að fram-
leiða meira en áður, annars er alt í veði. — En
til þess að geta fiamleitt mikið meira en áður, þá þurf-
uni vér aðra og betri vinnuaðferð en áður, og önnur
°g betrii áhöld til að vinna með en áður, sérstaklega
við landbúnaðinn; en hann var áður og á og hlýt-
ur ávalt að verða vor aðal-herlegheit, ef öllu áqð
vera borgið til langframa.
Til frekari skýringar skal eg setja hér nokkur at-'
nði fram, til samanburðar á Islandi og Manitoba, ti)
þess að afstaða gamla landsins gagnvart öðrum lönd-
uni, og þar með gagnvart Ameríku, verði sem glöggst,'
að svo miklu leyti sem eg hef skilyrði til sltks saman-
t>urðar fyrir hendi nú sem stendur.
Samkvæmt skýrslum frá Manitoba var meðalupp--
shera af ekru hverri í fylkinu árirt 1894—1896 sem hér
Segir; en allra bezta uppskera þar er auðvitað
°igrípanlega miklu meiri en meðaltalið, svo sem auð-
vitað er.