Hlín. - 01.10.1902, Qupperneq 43

43
mennt. Það er af sofandi fegurðartilfinningu að fólki
sýnist oft svo lítill munur á h]utunum,sem þeir sjá, og
öllu, sem þeir heyra. Þeir sjá ekkert verulega ljótt og
heldur ekki neitt átakanlega fallegt.
Þetta getur fólkið sjálft læknað, ef það að eins
vill. En er þá nokkuð unnið við slíkt? mun margur
spyrja.
Eg svara hiklaust, að hrein og' heilbrigð fegurðar-
tilfinning sé sælulind í hvers manns hjarta. Það má
einnig segja um fleiri tilfinningar vel tarndar.
Um tilfinningarnar mætti rita afarstórt verk, en hér
ætla eg að eins að drepa á þessa einu tilfinningu og
eitt og annað i sambandi við hana.
Það er framúrskarandi alment að menn kvarta'um
leiðindi. Þeir segja að hér sé ekki neitt, sem geti skemt.
Kvenfólkið, sem er upp til sveita og hefir fengið nasa-
sjón af bæjarlífi Reykjavíkur — ef til vill af afspurn —,
segir sem svo: „Ó, að vera hór uppi i sveit, hvað þáð
er niðurdrepandi Það er munur að lifa'i Reykjavík,
maður sér þó þar og heyrir það sem faUegt er, hér er
ekkert að sjá, ekkert ber við og hér er æfinleg kyrð og
sama lífið er lifað hér upp aftur og aftur dag eftir dag;
skyidi það vera munur þar syðra? þar er lífið svo sí-end-
urnært af ýmsum breytingum og atburðarennsli, að við
höfum ekki hugmynd um þúsundasta partinn."
Eitthvað getur nú verið rétt í þessari skoðun kven-
fólksins, en eg held því fram, að hér á landi sé hvergi
sá staður, sem ekki megi sjá margt skemtandi, fjörg-
andi, jafnvel töfrandi, að eins vér höfum opin augun og
tilfinninguna glædda fyrir því.
Setjum svo, að vér byggjum á þeim stað, þar sem
oss þætti Ijótt; vér erum alls ekki gersneyddir því fagra
fyrir því; þá er ráðið að skapa sér éitthvað fagurt eða