Hlín. - 01.10.1902, Qupperneq 49

49
Söngurinn og skáldskapurinn meðal annars er lagð-
ur svo upp í hendur manna aiment, að þar í geta menn
líka orðið aðnjótandi aðdáanlegrar fegurðar fyrir tiltölu-
lega lítið gjald, en þó því að eins, að tilfinningin sé
glædd fyrir áhrifum hennar, einnig þar.
Það eru til ekki svo fáir menn, sem hafa látið sér
um munn fara, að skáldin væru hinir þarflausústu menn,
með því að þeír findu að öllu, en bættu úr engu.
Þetta er fjarstæða'sem engri átt nær, því hver get-
ur ímyndað sér að skáldin, veruleg skáld, hefðu yfuieitt
öðlast annan eins heiður og þau hafa öðlast hjá öllurn
þjóðum gegnum margar aldir, ef þau hefðu ekki haft
neitt verulegt gildi. Það eru þau, sem sjá þjóðunum vana-
lega fyrir andlegu viðurværi, opnar þeim þær andlegu lífs-
lindir er menningin og allur andlegur þroski þurfa að
hafa til framfæris.
Það væri hörmulega eyðilegt að litast um í bókment--
um vorum hefðum vér aldrei átt nein skáld.
Þá væri þoka yfir andlega lífinu, svört þoka, svó
dimm að vér sæumst ekki. Slíkt væri þung plága, já,
svo þung, að allar þær hörmungar, sem fósturjörðin hefir
þolað, sökum íss, frosts, jarðelda og drépsótta, væri hé:
gómi einn hjá henni. Hún hefði fætt af sér þann and-
lega helkulda, að hér ríkti að eins napur og kveljandi
andlegur dauði, en ekki sumargróðúr og andlegt lífsmagn.
Síðast skulum vér, nú athuga sjálfa oss, hvort vér
erum gersneiddir allri fegurð. Oss mun sýnast það öðru
nær. Maður, sem er „normal" hefir mikið til síns ágætis.
Hann er í sjálfu sér fagur. Meðal vor innbirðis á sér
oft stað sönn fegurð; í verkúm vorum, hegðan og fram-
komu voití, og í stutt máli, í allri siðlegri sameign, en
of oft er fegurðarskorturinn þar þó mikill.
4