Kirkjuritið - 01.04.1948, Blaðsíða 10

104
KIRKJURITIÐ
fyrir myndir sögunnar heldur samtíðarinnar líka. Keppi-
kefli hans eru vettvangur dagsins. Það hefir löngum verið
glæsilegt tilboð: Allt þetta mun ég gefa þér.--Þar er
og hefir að jafnaði verið slegið á hina mannlegustu af öll-
um mannlegum strengjum. Og lítum við þá ekki stundum
á skilyrðið, sem sett var með þessu glæsilega tilboði sem
hreinustu smámuni?
Það er erfitt að umskapa hin mannlegu viðhorf til verð-
mætanna.
Mér er minnisstæð frásögn um bónda einn norður í
landi, er ég heyrði í bernsku. Því var fieygt sem dæmi
um sérvizku hans og hjárænuhátt, að sumardag einn, þeg-
ar sól skein í heiði eftir óþurrkakafla, lá taðan óhreyfð
á túninu hjá honum, en bækurnar sínar bar hann út í
varpann til þess að viðra þær og bjarga frá skemmdum
vegna ryks og raka í lágreistum híbýlum sínum. Mér hef-
ur stundum orðið hugsað til þessa íslenzka bónda nú á
þessum dögum búhyggindanna, þegar flestar athafnir eru
fyrst og fremst metnar á mælikvarða fjárhagslegs afrakst-
m’s. 1 þessu atferli sínu, sem gekk svona algerlega á snið
við hugsanastraum almennings og varð jafnvel skopsefni,
sýndi hann mat á verðmætum frábrugðið því venjulega.
Þetta er þó ekki neitt dæmi um þá trúmennsku í smáu
og stóru, sem Jesús talar um. En mér finnst þó þetta við-
horf til verðmætanna rísa á þeim grundvelli í manninum
sjálfum, sem sú trúmennska og þegnskapur við guðsríkis-
hugsjónina verður að byggjast á, en það er að gera ekki
að fyrsta keppikeflinu þau verðmæti, sem líkamleg þæg-
indi verða keypt fyrir.
Við getum ekki þjónað Guði og mammon.
Er ekki það, sem okkur vantar fyrst og fremst, þessi
skýra vitund um ráðsmannsstöðu okkar, sem brýnir til
einlægrar trúmennsku í öllum hlutum? Stundum grípur
mig sú hugsun við fréttir blaða og útvarps, að meðal okk-
ar sé efst á baugi sú hugsun, að fyrir okkur velti allt á
útkomu síldarútgerðarinnar. En sé svo, að sú hugsun sé