Kirkjuritið - 01.04.1948, Blaðsíða 75

ÉG HEFI NOKKUÐ AÐ SEGJA ÞÉR
169
aðra tilveru, mun herra lífsins eingöngu líta á það, hvað
þar hefir náð að dafna. — Gleymum ekki, að blómin,
sem hann hefir mestar mætur á, eru hinar rauðu rósir
kærleikans.
Reynum, vinir, að helga þeim blómum sem stærstan
reit í akri sálar vorrar.
Pétur Magnússon.
Kristileg œskulýðsfélög.
Nú á tímum vantar sízt verklegar framkvæmdir. Véla-
menningin vex hröðum skrefum, skólum fjölgar og þá
jafnframt því fólki, er við þá stundar nám. Þetta út af
fyrir sig er gleðiefni. En maðurinn lifir ekki af einu saman
brauði. Jafnvægið í mannlífinu má aldrei vanta, ef vel á
að fara. Þess vegna þarf að sinna þörfum hins innra
manns ekki síður en þess ytra.
Mest aðkallandi nauðsynjamálið er að leggja sem mest
kapp á að glæða Guðs neistann, sem felst í hverri manns
sál, gjöra hann að þeirri heilögu glóð, sem máttugust er
til að örfa kristilega menningu, siðgæðisþroska, kærleiks
og samstarfsanda. Þetta mun alltaf reynast farsælasti
orkugjafinn, sú andlega og líkamlega heilsuvernd, sem er
gulli og gimsteinum dýrmætari.
Islendingar hafa meira en nóg af nafnkristni, hún er
hálfvelgja, hræsni, glæta, sem óvíst er að betri sé en myrkr-
ið. Hún skemmir hina andlegu sjón fólksins.
Kristindómurinn er ljós til þess að lýsa, verma, göfga og
gleðja mannssálirnar, því þá ekki að tendra það svo, að
komi þeim að notum, sem til er ætlazt. Mesta mein mann-
lífsins orsakast af því, að þetta ljós hefir svo oft blaktað
á skari.