Kirkjuritið - 01.04.1948, Blaðsíða 39

EINING AÐ BAKI ÓLÍKUM SKOÐUNUM 133
hverfur, öryggið. Þetta kann að þykja bamalegt, en erum
við ekki öll börn í skilningi? Og einmitt bömum í anda
hæfir þessi trú á Biblíuna. Það er svo mikið og undursam-
legt, einfalt og voldugt þetta: Guð gefur okkur eina bók.
Ef við trúum hverju orði hennar og höldum fast við það,
þá höfum við allan sannleikann til sáluhjálpar. Engan af-
slátt. Engu má sleppa, því að þá getur allt hitt verið farið
fyrr en varir. Já, fyrirverðum okkur ekki fyrir að halda
okkur beinlínis við bókstaf Biblíunnar. Með þeim hætti
er hún okkur öruggt lífsakkeri.
Hinn fylkingararmurinn telur Biblíuna volduga trúar-
sögu. Hún er það, sem nafn hennar þýðir: Bækur. Margar
bækur og ritbrot frá a. m. k. 13—14 öldum, úr gyðingdómi
og kristnum dómi. Þessi rit lýsa þróun trúar og siðgæðis
allt frá lágu menningarstigi heiðins dóms, fjölgyðistrúar,
haturs og hefnigirni, upp í hæðir dýrlegasta trúarþroska
og kærleika. Þau eru harla misjöfn að gæðum og gildi,
eins og Lúter kenndi þegar fylgjendum sínum. Skoðanir
í þeim em ótal margar, svo að aldrei hefir komið fram sér-
trúarflokkur, gyðinglegur né kristilegur, að hann hafi ekki
talið sig byggja kenningar sínar og kreddur á Biblíunni.
Lestur rita Biblíunnar í heild, af hugsun og skilningi, e'r
líkur göngu upp svipmikla og tignarlega fjallshlíð. Undir
slökkunum að fjailsrótum og upp eftir þeim, á mörkum
heiðins dóms og gyðingdóms, má að vonum sjá fúafláka
innan um angandi blómabrekkur. En því ofar sem kemur,
því unaðslegra og fegurra verður um að litast og sjónar-
hringurinn viðari og víðari. Línur fjallsins benda upp að
einu marki
fjalls á tindinn bjarta.
Þar fögur útsjón er.
Guðs undradjúp þar sér
hið hreina hjarta. —