Kirkjuritið - 01.04.1948, Blaðsíða 23

SÉRA GUÐMUNDUR EINARSSON 117
brjósti og talaði máli stéttarinnar, hvenær sem færi gafst.
Gegndi hann trúlega starfi sínu í Prestafélagi íslands
prestunum til heilla.
Kirkjunnar vé og vísan rétt
varði hann fast og sótti,
skopaði þar ei skeið.
Vinur falslaus var hann Guðs,
veraldarmaður um leið.
Þetta má heimfæra til séra Guðmundar í sönnum skiln-
ingi.
Réttlætiskennd var rík í brjósti hans, en hún samein-
aðist góðvild og mannúð, sem honum var í blóð borin.
Þar voru þau samhent hin elskulegu hjón, séra Guð-
mundur og frú Anna Þorkelsdóttir frá Reynivöllum. Með
fögru heimilislífi og starfi voru þau hjónin á 40 samvistar-
árum til blessunar sóknarbörnum, og þeim vinum og
gestum, sem til þeirra komu. Það lagði birtu frá prests-
setrinu. Þar stjórnaðist starfið af höfðingslund. Hátíð-
legt var að koma að Mosfelli á sjötugsafmæli prófastsins,
8. sept. síðastliðinn. Þá sást sem oftar gestrisnin í rausn-
argarði. Oft hefi ég dvalið þar og oft hefi ég sagt, er ég
leitaði hvíldar á heimili prófastshjónanna: „Gott er mér
hér að vera.“ Þar gerðu göfug hjón garðinn frægan. Þar
var ráðhollur sálusorgari. Séra Guðmundur var skrifta-
faðir minn. Við hann gat ég talað um yfirsjónir mínar og
fékk friðarorð að svari. Við hann gat ég talað um gleði
mína, baráttu og sorg, og tók á móti uppörfun þess manns,
er bæði munnlega og bréflega sagði: ,,Þú veizt, að ég bið
alltaf fyrir þér.“ Þar var rúmgott hjarta. Hið trausta,
ákveðna og þróttmikla, hið hógværa, milda og blíða.
Þetta kom frá hjartanu.
Með hjartanu var trúað, með munninum var játað. En
þegar trúin í hjartanu og játning varanna fylgjast að í
auðmýkt og með sannfæringu, þá skulu sjást hin sönnu
einkenni prestsstarfsins, glorki, gaudium et robur min-