Kirkjuritið - 01.04.1948, Blaðsíða 36

130
KIRKJURITIÐ
Og langdegið með Ijóssins geislaorku
nú lífi bætir skammdegisins korku.
— Þér fóstra lífs, ó, Ijóssins móðir sól,
sé lof og dýrð, og flutt frá pól að pól.
Sigurður Jónsson.
Arnarvatni.
Björgunin við Látrabjarg.
Dásamleg var björgunin við Látrabjarg. Þó var ekki talað
um nokkra íþróttamenn, heldur aðeins sjóvana sveitamenn,
ég hugsaði um það. Kristur, leiðtogi mannanna í sæld og neyð,
stóð á bjargbrúninni fyrir ofan hengiflugið og signdi hvem
vað og hvert áhald og stein, sem orðið gat að skaða. Hvert
handtak var blessað og yfir öllu vakað. í brimrótinu liggur
skipið, allt sýnist vera á föram, en „Alfaðir ræður.“ Hann
stendur við stjómvölinn á brotna flekanum og „alvöld mildin
og höndin flytur alla að landi.“ Yfir þetta feigðarbjarg leggur
birtu. Er það dvínandi dagroði? Nei, það er „Guð, sem horfir
svo hýrt og svo bjart, það er hann, sem að andar á myrkrið
svart og heilaga ásján hneigir".
Svo er allt hljótt, nema aldan hún syngur sinn gamla óð
við bjargið í sorg og gleði.
Guðbjörg frá Broddanesi.