Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 26

120
KIRKJURITIÐ
og sannfæringarvissa hans mikil. Og ég held, að ég hafi
engan mann þekkt, sem svo opinskátt, blátt áfram og feimn-
islaust vitnaði um sannindi trúarinnar, hvar sem var og
hvenær sem færi gafst. En þó að mörgum e. t. v. finnist
þetta f jarstæðukennt, var þessu þó svo háttað og er ekkert
einsdæmi, og einkum, að heitir trúmenn geti bent á lík
tímabil í ævi sinni, er trúarlíf þeirra varð ófrjótt og nærri
dautt.
Hann kennir þetta skólanámi og aldaranda, sem hafi
gert út af við einlæga og örugga bamstrú sína. Hefir
hann vafalaust margt rétt fyrir sér í því. Á þeim árum
var Brandesarstefnan mjög að komast í tízku meðal
yngri menntamanna. Og þó að hennar gætti ekki í Presta-
skólanum sjálfum, mun hún óhjákvæmilega hafa haft
truflandi áhrif á hina ungu guðfræðinga, án þess að þeir
gerðu sér það e. t. v. ljóst sjálfir. Þá mun það einnig vera
nokkuð almennt viðurkennt, að guðfræðinámið stefni
mönnum út á hálan ís í trúarlegum efnum. Það kann marg-
an að furða á, að svo sé, eða þurfi að vera. En þegar að
er gáð, er þetta ekkert merkilegt. Ungir að árum byrja
menn á því námi. Allt, sem þeim er heilagast og friðhelg-
ast, er nú dregið fram, lið fyrir lið, og skoðað með gagn-
rýni vísindamannsins eins og um hversdagsleg efni væri
að ræða, og sjálfir eru þeir krafnir til þátttöku. Setur
þá andlegan hroll að mörgum, sem nærri stappar óbeit,
og geigvænlegar efasemdir fara að stíga sinn ferlega dans.
öryggi og jafnvægi barnstrúarinnar raskast, því hingað
til hafði ekki verið spurt, en trúað því, sem kristnir for-
eldrar, ömmur og afar höfðu vitnað um. Hér er um þján-
ingar sjálfstæðrar kristinnar mótunar að ræða.
Það kemur að því fyrr eða seinna, að hver fulltíða
maður verður að gera upp við sjálfan sig í þessum efnum,
og þarf ekki skólagöngu til þess. Það er hin ósveigjanlega
krsifa lífsins, að hann hætti að láta aðra hugsa fyrir sig.
Það er hér, sem hin heilögu vé barnstrúarinnar bresta. Það
veldur óneitanlega þjáningum, því að þetta eru fæðingar-