Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 31

SÉRA ÁRNI ÞÓRARINSSON
125
í hlut átti. Og séra Árni var þannig skapi farinn, að hann
unni baráttunni vegna þess, að hún skapaði tilbrigði og
fjör í hversdagsleikanum og lagði ávalt ný verkefni upp
í hendur hans, sem þrátt fyrir allt urðu sem krydd í lífi
hans og starfi. Ef allir hefðu hins vegar lotið vilja hans
og ráðum í öllum greinum, hefði það sennilega ekki átt
við hann, og þá hefði hann líka farið á mis við margt
eftirsóknarvert að hans dómi. A. m. k. óskar hann ekki
eftir að hafa verið prestur annarsstaðar, eftir 48 ára þjón-
ustu, jafnvel þó að hann hefði notið þar meiri virðingar.
Hér lærði hann af alþýðu manna og gekk hér í „háskóla"
í f jörutíu og átta ár.
f þessu felst svo mikil viðurkenning og þakklæti til
sóknarbarna og héraðsbúa, að í rauninni verður það lítils-
vert, sem nú vex mest í augum og við teljum harða dóma
og djarfa, ómaklega eða réttmæta, og fara þær niður-
stöður eftir þekkingu manna og dómgreind, eðli þeirra,
innræti og smekk.
Séra Ámi var gæfumaður. Hann fékk að lífsförunaut
konu, sem hann unni hugástum og mat að verðleikum.
Hún heitir Anna María Elísabet Sigurðardóttir.
Heimili þeirra var rómað fyrir höfðingsskap og rausn.
Fyrr á árum, á meðan vegiir hafði ekki verið lagður um
héraðið, var Stórahraun, þar sem þau bjuggu lengst, meira
í þjóðbraut en það er nú. Komu þar þá margir og nutu
allir, án manngreinarálits, alls þess bezta, sem heimilið
átti til í mat og drykk.
Það er þó ekki þetta, sem fyrst og fremst gerði garðinn
frægan, heldur hin óvenjulega alúð, sem hverjum gesti var
sýnd. Á heimili þeirra átti háttvísi hjartans óðul sín, svo
að gesturinn fann, að hann var velkominn. Og þannig voru
fyrstu viðtökurnar, að engu var líkara en hans hefði verið
beðið með óþreyju.
Hin mörgu börn þeirra hjóna hjálpuðust að til að gera
heimilið eins aðlaðandi eins og raun varð á. Varð Stóra-