Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 37

Eining að baki ólíkum skoðunum.
I.
Nú á örlagatíð, er vegur lífs eða dauða blasir við mann-
kyninu, berst kall um löndin, frá strönd til strandar: Sam-
einizt. Sameinizt gegn hættunum, er að steðja og ógna með
aleyðingu jarðar. Sameinizt um að reisa úr rústunum nýjan
og betri heim. Og samtök eru þegar hafin með þeim, sem
sérstaklega er falið uppeldi ungu kynslóðarinnar, kenn-
urunum, og þeim ætlað að ná til allra þjóða heims.
Innan kirkjunnar var þegar fyrir stríð risin hreyfing
í sömu átt, kennd við líf og starf, trú og kirkjuskipan. Og
nú er vænzt allsherjarsamtaka með kristnum kirkjudeild-
um, hvar sem þær eru, að eining komist á að baki ólíkum
skoðunum. Víðsvegar um hnöttinn er að því unnið: Allir
kristnir menn eiga að sameinast um leiðtoga sinn og frels-
ara. Þá þekkja þeir loks sinn vitjunartíma og framtíð
þessarar veraldar verður á bjargi byggð. Kirkju þjóðar
okkar er nú boðin þátttaka í þessu samstarfi og mun hún
taka þvi fegins hugar. En jafnframt verður hún að gera
sér ljóst, hvar hún sjálf stendur og hvort að henni muni
lið. RíJdr hjá henni eining að baM ólíkurn skoðunum? Er
hún samtaka um að vinna þjóð sinni gagn á sama hátt
og kirkjufélög allra landa eiga að vinna gervöllu mann-
kyninu?
II.
Ég ætla hverjum þeim, sem orð mín les, að leitast við
að svara þessari spumingu af fullri einurð og einlægni.
En það, sem fyrir mér vakir, er að reyna að varpa nokkru
ljósi yfir skoðanir þeirra á báðar hliðar, er mest hafa í
gegn gengizt, og athuga, hvort sameining og samstarf
geti átt sér stað í milli. Alkunna er um kirkju Noregs,