Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 40

134
KIRKJURITIÐ
í því er óskeikulleiki og innblástur Biblíunnar fólginn —
ekki bókstafs, heldur anda — að hún leiðir til Jesú Krists.
Allt, sem hann segir, gjörir og er, ber vitni guðlegum
sannleika til sáluhjálpar. Hann einn nægir. Við hann á að
halda sér. En hitt, sem er í ósamræmi eða andstöðu við
hann, má falla og á að falla, jafnvel þótt það standi í Biblí-
unni. Fyrir því eiga menn orð hans sjálfs: Þér hafið heyrt,
að sagt var við forfeðurna ... en ég segi yður. ... Hann
einn er bjargið, sem byggja skal á trú og siðgæði. Hann
einn er hið fullkomna Guðs orð.
Getur nú orðið eining með þeim, sem hafa þessar ólíku
skoðanir á Biblíunni? Svo ætti það vissulega að vera. Því
að fyrir báðum er Kristur grundvöllurinn, og báðir taka
í reyndinni Nýja testamentið langt fram yfir hið gamla
—meginþorrinn, sem telur Gamla testamentið spjaldanna
milli Guðs orð, hefir jafnvel aldrei lesið það allt. Báðir
geta sameinazt um fagnaðarerindi Jesú Krists í Biblíunni,
en látið deiluefnin hvíla í þagnargildi. Frjálsum rannsókn-
um á ritum Biblíunnar hlýtur að sönnu að halda áfram
svo lengi sem guðfræðileg vísindi þróast og menn vilja
vera fullorðnir í skilningi. Og gull hennar mun standast
deiglu rannsóknanna. Enginn bannar þeim að loka aug-
unum, er þola þær ekki. Það er í innsta eðli sínu hið sama,
sem veldur því, að Biblían er báðum heilög bók. En sundr-
ungarhættan felst í því, að menn leggi áherzlu á þau atriði
Biblíunnar, sem Jesús reis öndverður gegn, þann endur-
gjalds- og úlfúðaranda, sem birtist t. d. í einstaka hefndar-
sálmi Gamla testeamentisins og lögmálsboðinu: Auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn.
„Þann, sem til mín kemur, mun ég alls ekki burt reka,“
segir frelsarinn. Eigum við þá með hörðum og ósanngjörn-
um dómum að reyna að stjaka hverir öðrum frá? Leitumst
heldur við að fylgja geislum Biblíunnar, unz augað lítur
sólina. Þannig getur hún orðið báðum geislasveigur um
mynd Krists, Ijós heimsins, og þá er einingunni borgið.