Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 46

140
KIRKJURITIÐ
að hún hrindi frá mönnum með siðferðilega dómgreind.
Er t. d. í raun og veru unnt að hugsa sér jarðneskan föður,
sem segi við brotleg börn: Fyrst verð ég að refsa bróður
ykkar alsaklausum fyrir misgerðir ykkar, og svo skal ég
fyrirgefa ykkur. Þá fyrst get ég það. Og myndi þá algóður
faðir okkar á himnum fara þannig að? En frá jarðneskum
föður kennir Jesús okkur að álykta um Guð sjálfan.
Sem betur fer er meginþorri kristinna manna vaxinn
frá svo vanþroska hugsunum, og úreltar hugmyndir leið-
réttast.
Því er t. d. nú orðið sjaldan haldið fram, að líkamlegur
dauði mannanna sé afleiðing af falli Adams og Evu. Við
vitum, að allar jarðneskar lífverur hljóta að deyja — að
ekki hallar bláklukkan höfði að moldu sökum syndar-
innar. Nei, jafnvel íhaldssömustu prestar tala ekki lengur
um dauðann sem syndagjöld heldur eins og vin, ljóssins
engil, sendan frá Guði, er hef ji lífið á æðra tilverustig.
Það má eygja einingu að baki þessara ólíku skoðana,
ef einlægnin er nóg, auðmýkt og umburðarlyndi. Allar
skýringar beggja, íhaldssamra og frjálslyndra, á þessu
sviði, eru harla veikar og ófullkomnar tilraunir til að
lýsa voldugri, leyndardómsfullri staðreynd: Lífið er reist
á fórnum — ekki gyðinglegum blóðfórnum Gamla testa-
mentisins, en fómum eigi að síður. Af stríði eins og þján-
ingu og dauða getur leitt dýrlega blessun fyrir aðra. Og
þegar við andvörpum: Sekt mín er stærri en svo, að ég fái
borið hana, þá ómar svar innst í hjarta: Vertu hughraustur.
Guð, faðir þinn, höfundur alls lífs og allrar tilveru, ber
sjálfur þessa byrði með þér og fyrir þig.
VI.
Að lokum vil ég minnast ofurlítið nánar á eitt enn, sem ég
hefi þegar drepið á. En um það mun vera næsta mikill
skoðanamunur. Það er kenningin um eilífa útskúfun.
Sá ágreiningur er orðinn gamall í kirkjunni. Hefir út-
skúfunarkenningin oft birzt í óhugnanlegum myndum allt