Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 47

EINING AÐ BAKI ÓLÍKUM SKOÐUNUM 141
frá dögum Tertúllíans, er taldi sælu himnaríkis óhugsandi
án þess að kvalir fordæmdra í helvíti væru til saman-
burðar. Var það lengi síðan talin ein aðalsæla himinvistar
útvaldra að horfa á glataðar sálir engjast að eilífu í díki
elds og brennisteins. Gegn þessu hafa risið margir mestu
andar kristninnar, og mega Islendingar þar minnast til
dæmis Jóns Arasonar, er af mikilli einurð og djörfung kvað
í Jesú nafni:
Verði vilji þinn, volduga hjartans móðir,
vegsamligur, og svo þinn, Jóhannesar bróðir.
Heyri eg, þið viljið hjálpist allar þjóðir,
hvort heldr það eru vondir menn eða góðir.
Mér virðist þessi foma kenning um eilífa útskúfun hafa
færzt í aukana hér á landi síðustu árin með þeim, sem eru
allra íhaldsamastir. Mönnum er ógnað með hlakkandi djöfli
í helvíti, ákveðnar persónur nálega vistaðar þar fyrir fram.
Og það, sem verra er: Því er haldið fram hiklaust á opin-
berum vettvangi, að ekki megi biðja fyrir framliðnum,
og prestum talið til gildis, ef þeir gjöri það ekki. Þessi
sjúklega öfgastefna er okkur blygðunarefni, og væri þess
óskandi, að dagar hennar yrðu taldir sem allra fyrst.
En þótt hún hyrfi úr sögunni, þá er engu að síður ólík
enn afstaða kirkjunnar manna til útskúfunarkenningarinn-
ar. Ýmsir ágætir og tryggir synir kirkjunnar trúa eilífri
útskúfun sem afleiðingu af viljafrjálsræði mannanna. Ef
mennirnir stefni ráðnum vilja burt frá Guði, hafni náð
hans vitandi vits hér í lífi, muni þeir halda áfram að fjar-
lægjast hann um alla eilífð.
öðrum er svo farið, að hjarta þeirra neitar kenningunni
um eilífa útskúfun, því að ef þeir tryðu henni, eða aðeins
hálftryðu henni, þá sæju þeir aldrei glaðan dag framar,
þá væri öll tilveran í augum þeirra helmyrkur og endalaus
vitleysa. Þeir benda aftur á móti á það, að Guð, sem elski