Kirkjuritið - 01.04.1948, Qupperneq 54

148
KIRKJURITIÐ
Hann var maður stórbrotinn og heilsteyptur að skapgerð,
léttlyndur og lífsglaður að eðlisfari, eins og sjá má næg
merki í skáldskap hans, enda átti hann ágætri heilsu að
fagna fram á efri ár. Eigi var hann hár vexti, en þrekvax-
inn, „þéttur á velli og þéttur í lund,“ og kom það sér vel
að hann var bæði hraustur og harðfengur, á löngum og
erfiðum sjóferðum hans fyrir opnu hafi í víðlendu presta-
kalli hans á Hálogalandi. Var hann og talinn hvers sjómanns
jafni um hreysti, þá er í harðbakka sló, og er þess sérstak-
lega getið, að vart hafi hann nokkru sinni látið guðsþjón-
ustu niður falla, hvernig sem viðraði. Fór það því að vonum,
að slíkur maður yrði sókndjörfum og særoknum Há-
leygjum vel að skapi, enda kunnu þeir ágætlega að meta
þennan höfuðklerk sinn. Þar við bættist, að hann var bæði
atkvæðamikill og mælskur kennimaður, og þá eigi síður
hitt, að hann var mesta skáld sinnar samtíðar í Noregi, og
þó víðar væri leitað.
Oft komst Petter Dass, sem vænta mátti, í krappan
d^ns á sióferðum sínum, en horfðist djarflega í augu við
lífshættuna, þegar svo bar undir; leit hann einnig svo á,
að ætti það fyrir honum að liggja að drukkna í söltum sæ
á embættisferðum sínum, þá yrðu það fögur endalok ævi,
sem lifað hafði verið í guðsótta og starfsgleði, eins og fram
kemur fagurlega og einlæglega í einu kvæða hans, sem
löngum er vitnað til í norskum bókmenntasögum. Skyldu-
rækni hans lýsir sér þar einnig, svo að eigi verður um villzt.
Sorgir og annað mótlæti urðu og hlutskipti Petter Dass
í fullum mæli. Hann varð á bak að sjá mannvænlegum
svni sínum, ungum námsmanni, sem líklegur var til frama.
Eitt sinn missti hann einnig mjög mikinn hluta eigna sinna,
þá er seglskúta hans fórst á leið til Björgvinjar; skall einnig
hurð nærri hælum, hvað sjálfan hann snerti í það sinn,
því að ráðið hafði verið, að hann færi með skútunni, en
var, þegar til kom, hindraður frá því að fara þá ferð. Eigna-
tjónið lét hann þó litt á sig fá, enda voru aðdrættir slikir
í prestakalli hans, að harla fljótt var unnt úr því tjóni að