Kirkjuritið - 01.04.1948, Síða 63

MINNING GANDHIS
157
um ættum til háskólanáms í Bretlandi. Hann hafði lent
í nokkrum efasemdum um feðratrú sína, en eftir nokk-
ura dvöl í Bretlandi varð honum Ijóst, að kristinn maður
vildi hann ekki verða. Þá þekkti hann naumast Nýja testa-
mentið eða frumkristnina, og hann dæmdi kristnina að-
eins eftir því, hvernig hún var boðuð í kirkjum Bretlands,
og hvernig menn lifðu hana í Lundúnaborg. Hann tók
síðan fullum sáttum við feðratrú sína og var einlægur
Brahmatrúarmaður til dauðadags.
En nokkurum árum síðar fór ungi Indverjinn að kynna
sér nákvæmlega guðspjöllin, og þau kynni urðu til þess,
að hann lagði grundvöllinn að þeirri baráttuaðferð, sem
hann reyndist trúr til æviloka. Hann vann með henni furðu-
legri sigi’a en heimurinn er enn búinn að átta sig á, og
hann innsiglaði hana með píslarvættisdauðanum, sem vakti
harm, er bergmálaði um heim allan.
Mahatma Gandhi, ,,hin stóra sál“, eins og þjóðin hans
kallaði hann, fullyrti, að hliðstæðu við kenning Krists
hefði hann fundið í átrúnaði feðra sinn, en hitt er Ijóst,
að sterkust urðu áhrifin frá honum, sem boðaði sigur-
mátt hógværðarinnar, kærleikans og hinnar ofbeldislausu
baráttu, unz hann lauk lífi sínu á Golgata með bæn á vör-
um um fyrirgefning fyrir þá, sem urðu morðingjar hans.
Þegar Mahatma Gandhi hné óvígur fyrir byssukúlunni,
neytti hann síðustu kraftanna til þess að bera hönd sína
upp að enni sér, sem er hið indverska tákn þess, að mót-
gjörðin sé fyrirgefin.
Með blygðun hljótum við kristnir menn að játa, að utan
þeirra vébanda, sem vér setjum kristindóminum, var þessu
Krists-lífi lifað. Meginreglur Krists, sem fegurst eru sett-
ar fram í Fjallræðunni og Píslarsögunni, voru fram-
kvæmdar með merkilegum hætti í heiðni Indlands, meðan
valdhafar kristna heimsins ýmist troða þær fótum eða
tala um þær sem fagra en gersamlega óframkvæmanlega
hugsjón. Hljótum vér ekki að vona, að heimurinn geti eitt-
hvað af þeirri staðreynd lært, að fyrir hugsjónir Krists,