Kirkjuritið - 01.12.1951, Side 80

330
KIRKJURITIÐ
En sjálfum mér hefir að minnsta kosti farið fram svo,
við sjálfsprófun, djúpa meðvitund um svik mín og van-
mátt og skilning á því, að mig sjálfan vantar kraftinn,
hefi ég fundið lykilinn að heimi hins nýja lífs.
Hið undarlega er sem sé það — og hér tala ég einnig
miðað við reynslu óteljandi kristinna manna á öllum öld-
um — að þaö er einmitt til þess manns, sem finnst hann
vera sjálfur UtiU, sem Guð getur komið og birt sjálfan sig.
Ég get ekki lýst þessu né skýrt það. Sá maður, sem
lifir það, veit naumast sjálfur með hverjum hætti. Það
er eins og um vindinn. Hann blæs, og þú heyrir þytinn,
en þú veizt ekki, hvaðan hann kemur eða hvert hann fer.
Maðurinn finnur aðeins — í blænum blíða — að Guð
sjálfur er nálægur honum. 1 fyrstu kann honum að finn-
ast sem eyðandi eldur fari um sig — ,,Far frá mér, herra,
því að ég er maður syndugur“, — en hann finnur einnig
milda hönd snerta við sér og reisa sig við. — „Vertu
hughraustur, sonur, syndir þínar eru þér fyrirgefnar“.
Hann finnur, hvernig fjötrarnir losna, og honum veitist
nýr kraftur og friður, sem er ofar öllum skilningi.
Sá, sem hefir sjálfur lifað eitthvað af þessu, hefir einn-
ig reynt eitthvað af þeirri hamingju, sem er ofar öllum
skilningi, hamingju, sem öll gleði og öll þjáning, er heim-
urinn annars má veita, bliknar hjá gjörsamlega. Hann
hefir fengið að öryggi, er veitir fótfestu, innra frelsi, sem
leysir frá sekt, afl, sem eyðir vanmætti og veitir nýjan
kraft — og gefur von um sigur.
Og það, sem enn meira er. Við þessa reynslu öðlast hann
einnig aftur — í nýrri og ennþá dýpri mynd — alla fyrri
hugsjónabaráttu sína og viljann til þess að halda stríðinu
áfram fyrir þær hugsjónir, sem hafa kennt honum að koma
auga á æðsta mark og tilgang lífsins — kærleik, frelsi, sann-
leik, réttlæti. Nú er lífsóttinn horfinn, komið í staðinn
þor og þróttur. Hann gengur studdur megingjörðum út
í baráttu lífsins gegn öllum öflum myrkursins bæði hið
innra og hið ytra — út í líf, sem jafnvel mitt í hita stríðs-