Kirkjuritið - 01.12.1951, Síða 90

340
KIRKJURITIÐ
vottur staðgönguþjáningar í ótal smámyndum í hvers-
dagsheimi þínum. Þú líður fyrir einn og aðrir líða fyrir
þig. Þú tekur byrðir annarra á þig eða veltir þínum eigin
byrðum yfir um á aðra menn.
Séra Hallgrímur sagði fyrir þrem öldum: „Þurfamaður
ert þú mín sál.“ Finnum vér ekki — eða ættum vér 20.
aldar börn ekki að finna til hins sama? Og vottamir trúu
og sönnu hafa sagt oss: Náð Guðs er ávallt ný — hún
stendur opin hverri mannssál, hverri kynslóð, er vill þiggja
hana, ef hún á auðmjúkt hjarta, ef dimma heimselskunn-
ar og hroki þekkingar og ytri framfara loka því ekki.
Oss nútímamönnum má það vera ljóst, að sá heimur,
sem vér lifum í, er lakari og annar en hann ætti að vera,
að hann er jafnvel farinn að óttast sínar framfarir. Af
hverju? Af því að í kapphlaupinu um þær var öðrum
æðri verðmætum gleymt. Menning hjartans varð horn-
reka. Trú og siðgæði vanrækt meira en vera bar. Kristur
varð ekki mannssálinni sá virkileiki sem fyrr og dimma
heimselskunnar skyggði á kross hans. Fyrir þessu opnuð-
ust augu margra hinna ólíklegustu manna í síðustu heims-
styrjöld, sem hótar með því að fæða af sér aðra nýja
og þá enn ægilegri.
Fyrir nokkrum árum dó hálærður ungur norskur bók-
menntafræðingur landflótta í Stokkhólmi. Af banasæng-
inni skrifaði hann vini sínum heima í Noregi eftirminni-
leg orð, er ollu trúarlegu afturhvarfi hans: „En þrátt fyr-
ir allt megum vér ekki gefast upp. Nei, vér verðum að
starfa og stríða fyrir kærleikann. En eitt verðum vér
að muna, að ekkert annað en trúin á Jesúm Krist, hinn
krossfesta frelsara, fær leitt oss að markinu."
Þetta er ein rödd af mörgum úr vorri samtíð. Guði sé
lof. Krossinn stendur. Krossins orð sr. Hallgríms stendur.
Og um eitt biðjum vér í dag öllu öðru fremur með orð-
um hans sjálfs, er vér minnumst leiðtogans, er Guðs orð
hefir til vor talað: