Kirkjuritið - 01.12.1951, Blaðsíða 97

BRAUÐIN OG FISKARNIR
347
krafti. Fremur öllu öðru blikuðu augu hans of geislandi skini,
göfgi og heilögum fögnuði þess friðar, sem er ofar öllum skiln-
ingi.
Hann hætti að tala. Nokkrir menn gengu til hans og þeir
töluðu saman ákaft en hljóðlega. Hún greindi ekki orð þeirra.
Nú sá hún, að einn þeirra benti á pilt, sem var dálítið neðar
og utar í brekkunni. Það var Markús. Hann sat þarna í efstu
röð. Augu hans störðu líkt og sefjuð á meistarann. Hann hafði
töskuna sína undir hendinni, og María sá, að nestið hans mundi
vera þar enn þá. Æ, þessi forvitni, heimski strákur, hann
hafði auðvitað ekki gefið sér tíma til að éta, en verið að flækj-
ast þarna með töskuna.
Ungu mennirnir, sem komið höfðu til meistarans, fóru nú
að skipta fólkinu í hópa. Einn þeirra gekk til Markúsar litla,
sagði nokkur orð og Markús fékk honum fúslega töskuna. Nú
tók meistarinn við henni, horfði svo undarlega til himinsins,
sem var dýrðarhaf gullinna lita frá hnígandi sól. Og nú tók
hann fiskana og brauðin upp úr litlu töskunni þeirra og fékk
mönnunum, og þeir gengu með það um meðal fólksins, sem sat
í brekkunni. Hún gat ekki gert sér fulla grein þess, sem var
að gerast. Hún féll titrandi á kné. Frá meistaranum stafaði
eitthvert undraafl. Hann hafði tekið fátæklegu fæðuna þeirra
í litla fiskimannskofanum úr höndum drengsins hennar og
breytt henni í blessun og lífsnæringu handa þúsundum. Eitt-
hvað, sem hafði eilífðargildi, hafði gjörzt þarna í friði kvölds-
ins í ilmandi brekkunni við vatnið — kraftaverk. Það var líkt
og Guð faðir hefði snert hennar auðmjúku hönd af himni sínum.
Loks leit hún upp. Meistarinn horfði á hana með heiðríkum
augum, leitandi, spyrjandi. Hún hvíslaði grátklökkri röddu:
„Meistari, þú hefir opnað augu mín, ég skal vera sterk og
trygg."
Hann brosti, sneri sér við og leit á Markús, sem enn sat frá
sér numinn og starði á meistarann opnum augum í fjarrænni
lotningu. Litli strákurinn hennar. Og hún hafði aldrei áður séð,
bve sál hans var hrein og fögur.
Hún reis á fætur og hljóp niður stíginn, sem hún hafði geng-
'ð upp. Markús kom á eftir henni. Nú var hann farinn að tala
um atburði dagsins með barnslegri hrifningu. Hún hlustaði á
hann með ástúð og skilningi. Og drengurinn vermdist við þenn-