Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 14

Katrín frá Bóra.
Fjórar aldir eru nú liÓnar frá dauSa Katrínar frá Bóra,
konu Lúters, og birtir því KirkjuritiS grein um hana, eftir
sænskan prest, Richard Asberg aS nafni, í lauslegri þýSingu•
Haustið 1515 unnu nokkrar ungar stúlkur af aðalsættum
klausturheit við hátíðlega guðsþjónustu í nunnuklaustrinu Mari-
enthron skammt frá Torgau á Saxlandi. Ein í hópnum var
Katrín frá Bóra. Hún var þá sextán ára og laut vilja foreldra
sinna.
En klausturvistin varð skemmri en ætlað var. Vorvindar
tóku að blása frá Wittenberg, og lífið kvaddi einnig dyra í
nunnuklaustrinu. Fréttir bárust um það, að klaustur væru að
tæmast hvert af öðru og fylgismannaflokkar „villumunksins“,
Marteins Lúters í Wittenberg, yxi dag frá degi. Fáein rita hans
um fánýti klaustralifnaðarins bárust nunnunum í hendur. Og
röksemdir hans urðu þungar á metunum í augum þeirra. Þeim
fannst verða þröngt um sig innan klausturmúranna og lífið
þar fátæklegt og að litlu gagni.
Þá gerðust þau ódæmi í klaustrinu, að Katrín og nokkrar
nunnur aðrar gengu fyrir abbadísina og báðu um leyfi til ÞesS
að losna úr klaustrinu, því að þær hefðu verið látnar í Þa®
andlega ófullveðja. Auðvitað var ekki við þetta komandi. Þa
var ekki annað úrræði en að reyna að flýja á laun. En hver
myndi hjálpa þeim til annarra eins örþrifaráða? Hvorki for-
eldrar né aðrir vandamenn. Hvaða hneykslismynd var háðulegn
en strokununna? Eina vonin fyrir þessar nunnur, sem unnu
frelsinu svo heitt, var sú að leita atbeina Lúters, er hafði vakið
þeim þessa löngun, að skilja við ánauð klausturlífsins.
Og Lúter barst bréf frá þeim, beiðni um hjálp. Hann hafði
þá sem mest að vinna, en engu að síður tókst hann þann vanda
á hendur að reyna að losa nunnurnar úr prísundinni. Ymsir