Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 54

SVEINBJÖRN
HÖGNASON:
Kirkjuvald
á íslandi.
Kirkja vor má muna tvenna tímana, hvað vald og for-
sjá eigin mála snertir.
Undir siðaskipti var hún ekki aðeins einráð um eigin
mál og eignir, heldur voru biskupar hennar einnig æðstu
umbjóðendur hins veraldlega valds, eins og kunnugt er.
Eftir siðaskiptin gerðust veraldlegir valdsmenn æðstu
ráðamenn kirkjunnar. Voru það erlendir þjóðhöfðingjar
og lítt þokkaðir umboðsmenn þeirra, sem það vald tóku
þá til sín. Hirtu þeir lítt um annað en að ná eignum og
verðmætum kirkjunnar undir sig, rúðu hana og rændu a
allar lundir, án þess að hirða hið minnsta um þarfir kirkj-
unnar sjálfrar.
Aldrei var kirkjustjórn þessi talin til fyrirmyndar af 1S'
lenzkum mönnum, enda hefir kirkjan sjaldan staðið hallai1
fæti um öll sín efni. Síðar endurheimtir kirkjan sman1
saman meiri og meiri sjálfstjórn um eigin efni, samhliða
því, sem þjóðin sjálf endurheimtir eigið frelsi. Og alveg
var það orðið sjálfsagt talið, allt fram til síðustu áratuga.
að engar stórvægilegar ráðstafanir væru gerðar gagnvaH
þessari stofnun, nema í samráði við æðsta tilsjónarmann
hennar og stjórnendur, a. m. k. alveg fráleitt að ekki vseia
álits þeirra og umsagnar leitað.
Á síðustu árum verður ekki hjá því komizt, að gefa ÞV1