Kirkjuritið - 01.04.1953, Síða 30

96
KIRKJURITIÐ
Guðmundi ráðafátt að bjarga því máli. Austur í Árnes-
sýslu var þá ungur smiður, Ingólfur að nafni Guðmunds-
son. Hann var orðlagður áhugamaður að hverju, sem hann
gekk. Vorið 1886 réðist hann að Reykholti til þess að vera
þar árlangt við kirkjusmíði. Sigurður Árnason, vel þekktur
húsasmiður úr Reykjavík, var líka ráðinn að þessu kirkju-
smíði og var hann talinn yfirsmiður, þar til kirkjan væri
fokheld, en það var hún þá um haustið. Stóð þessi nýja
kirkja nokkuð norðar en sú, sem fyrir var, sem látin var
standa þar til er sú nýja kirkja væri fullgerð og tekin í
notkun. Ingólfur vann af miklu kappi við smíði kirkjunnar,
og var hún að öllu fullgerð og máluð um mitt sumar 1887.
Sunnudagurinn í 15. viku sumars var mikill hátíðisdagur
í Reykholti það ár, því að þann dag vígði séra Guðmundur
Helgason þessa nýju kirkju. Veður var þá blítt og bjart,
varð því fjölmenni langt yfir það, sem í kirkju komst.
Rúnólfur Þórðarson frá Fiskilæk var þá orðinn bóndi í
Síðumúla. Hann var sönglærðari öllum Borgfirðingum á
þeim árum og sjálfkjörinn forsöngvari við þetta tækifæri.
Tók hann í lið með sér þá af kirkjugestum, sem hann áleit
góða eða sæmilega söngmenn og valdi þeim flokki kirkju-
loftið til aðstöðu. Meðal beztu söngmanna í flokki Rúnólfs
var Páll Blöndal læknir í Stafholtsey og söng hann þú
bassa með fáum öðrum. Öllum, sem til heyrðu, fannst
mikið um hinn skörulega prest, sem vakti hrifningu með
fagurii ræðu, sem hann flutti með þeirri list, að enginn,
sem eyru hafði að heyra, lét orð hans fram hjá sér fara.
Síðastliðið sumar voru sextíu ár liðin frá því að Þeir
atburðir gerðust, sem hér er lýst að nokkru. Fátt er nú a
lífi af þeim mörgu kirkjugestum, sem hlýddu á messu 1
Reykholti þennan merkisdag, en kirkjan stendur enn að
öllu óbreytt frá því, sem hún kom frá fyrstu hendi. Oft
hefir henni sýnzt hætta búin í fárviðrum, sem hún hefn
þó staðið af sér. Og í vetur, 1. febrúar, þegar áður óþekkt
fárviðri skall yfir Reykholtsdalinn, sem gerði mikið tjon,
stóð hin sextuga kirkja það af sér, sem ekkert hefði 1