Kirkjuritið - 01.04.1953, Síða 48

114
KIRKJURITIÐ
Og hann spurði: „Hvaða skyldur skapar þetta viðhorf kristinni
hjúkrunarkonu?" Svo leitaðist hann við að svara þeirri spurn-
ingu.
Ég nefni þetta til þess að sýna, hvernig hjúkrunarsystumar
leitast við að láta allt sitt starf miðast við viðhorf og aðstæður
nútímans.
Þetta verður að nægja um þessar merku stofnanir, og er þó
flest ósagt, sem ég hefði viljað segja.
Þá sný ég mér að Menighedsplejen, eða safnaðahjálpinni.
Allir söfnuðir í Kaupmannahöfn og flestir söfnuðir í Dan-
mörku halda uppi á sínum vegum líknarstarfsemi. Hve gamalt
þetta starf er, veit ég ekki, en það er orðið mjög gamalt. Til
þess að stjórna þessari starfsemi er kosin sérstök líknarstarfs-
nefnd í hverjum söfnuði, auk hinnar venjulegu sóknamefndar.
Sóknarpresturinn er sjálfkjörinn forseti líknarstarfsnefndar.
Líknarstarf safnaðanna er rekið á breiðum grundvelli, og er
víðtækt mjög. Aðallega hugsar safnaðahjálpin þó um heimilis-
hjúkrun. Flestir söfnuðirnir ráða til sín vígðar diakonissusystur
til þess að hafa á hendi heimahjúkrunina. „Væru ekki diakon-
issustofnanirnar, væri ekki hægt að hafa þessa heimilishjálp
á vegum safnaðanna,“ sagði einn aðalmaður safnaðahjálpar-
innar við mig.
í Kaupmannahöfn og nágrenni hennar hafa allir söfnuðirnir
myndað með sér samband um líknarstarfið. Það heitir: ,Pe
samvirkende Menighedsplejer". „Samstarf safnaðahjálpar" gæt_
um vér kallað það á íslenzku. Þetta samstarf var stofnað 1-
október 1902. Samstarf þetta er mótað að mestu leyti af hinum
duglega og árvakra fyrrverandi forseta þess, dr. theol. Alfred
Jörgensen, sem margir íslendingar kannast vel við. Er hann
kunnur hér og um alla Evrópu fyrir sitt mikla mannúðarstarf
í síðustu heimsstyrjöld og á neyðartímunum eftir hana.
Dr. theol. Alfred Jörgensen sagði mér margt fróðlegt og
skemmtilegt um starf safnaðarhjálparinnar í samtölum, er eg
átti við hann. Meðal þess, sem hann sagði, var það, að samstar
líknamefnda safnaðanna hefði verið óhugsanlegt, ef Diakon-
issustofnanimar hefðu ekki verið. Hann sagði mér einnig, að
þrátt fyrir þetta samband, sem söfnuðirnir hefðu myndað, værl
samt hver safnaðarhjálp sjálfstæð heild innan sambandsins.