Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 27

ALD ARMINNIN G
93
sýslufundi en Reykholtsdalur og Hálsasveit, meðan séra
Guðmundur og Þorsteinn Árnason á Hofsstöðum sátu sam-
an á sýslufundum. Síra Guðmundur var flestum mönnum
ráðsnjallari, og höfðu tillögur hans því jafnan mikið fylgi,
og náðu fram að ganga. Stóð það fremur í sambandi við
gáfur hans og framsýni heldur en ráðríki, hve sigursæll
hann var í öllum velferðarmálum. Þorsteinn Árnason var
líka mikilhæfnari öllum þorra bænda og bezti liðsmaður,
djarfmæltur og fylgdist vel með öllum lagasetningum.
Það leið ekki á löngu, að séra Guðmundur yrði skipaður
Prófastur í Borgarfjarðarprófastsdæmi, og því til viðbótar
hlóðust á hann störfin, bæði fyrir sveit og sýslu. Verkefnin
blöstu alls staðar við, hvort sem var litið langt eða skammt.
Um stórstígar framfarir gat þá ekki verið að ræða, meðan
bæði vantaði vegi og nothæf verkfæri. Engar brýr voru
yfir hin mörgu og stóru vatnsföll á öllu Suðurlandi. En
Ungir og áhugasamir menn voru að sannfærast um það,
að úr slíku myndi eitthvað rætast á næstu áratugum,
eins og líka varð. Hvítá í Borgarfirði, sem ruddi sér braut
Pm miðbik héraðsins alla leið frá heiðum til hafs, var um
aldaraðir búin að vera héraðsbúum versti farartálminn.
Uór það oft svo, að þeir sem tefldu á tæpustu vöðin, urðu
þar fyrir sköðum og ýmsum skráveifum, sumir enduðu
bar líf sitt.
Þorsteinn Magnússon bóndi á Húsafelli kom fyrstur
manna með þá tillögu, að Hvítá væri brúuð á Barnafossi.
h*ar beljar hún fram í þröngum gljúfrum. Þar liggja að
anni lönd Hraunsáss í Hálsasveit og Gilsbakka í Hvítársíðu.
^örgum þótti hugmynd Þorsteins snjöll, en við nánari yfir-
yagun urðu þar ótal ljón á vegi. Það væri fjarstæða að
láta sér til hugar koma að ætla það nokkrum manni að
^eggja brú yfir þau heljargljúfur, sem nötruðu fyrir ofur-
^unga dynjandi fossa. Því var líka af sumum trúað, að
Sörnul álög segðu svo fyrir, að yfir Hvítá hjá Barnafossi
skyldi enginn komast lífs um aldur og ævi. Þá kviðu sumir
^yrir auknum útgjöldum í sambandi við þetta brúarmál.