Kirkjuritið - 01.04.1953, Blaðsíða 35

ALD ARMINNIN G
101
Báðir eiga þeir menntuð og vel metin börn, sem rétta þeim
hjálparhendur að síðustu stundu. Og að loknu lífi fengu
þeir legstaði hjá konum sínum við þær kirkjur, sem þeir
höfðu lengi þjónað.
Vel þykir mér hlýða að enda þessa grein með hinu snjalla
kvæði um þá frændur, eftir Þorstein skáld úr Bæ:
Hátt bar Gilsbakka
í Hvítársíðu
Magnús á mannafundum.
Hærra bar hug
ins horska manns
í heiðu heimaranni.
Tengdust höndum
yfir Hvitárfljót
frændur tveir til fremda,
Magnús og Guðmundur
um mannaforráð
báru af Borgfirðingum.
Annar háleitur
höfuðsmaður
gáfna gyldum und hjálmi.
Hinn var hugrór,
heiðsær mildur.
Lifandi lýða prýði.
Annar háfjall
í eldi sólar,
meðan móða er á láði.
Hinn sem gróðri skrýdd,
græn og fögur
hlíð með híbýlum prýdd.
Ofan tók hérað,
er eystra bornir
féllu frændur að velli.