Kirkjuritið - 01.07.1963, Qupperneq 81

KIRIUUIÍ 1TU>
367
scra Stefán Thorareiisen frá Kálfatjörn, er ]»á var uppgjafar-
prestur í Reykjavík, fyrir altari. Er mér ekki síður minn-
isstætt liið Ijósa og fagra tón hans. Fór ég ]>á oft í kirkju og
Itafði af ]»ví bæði ánægju og uppbyggingu. Og er ég um sum-
arið í ágústmánuSi útskrifaðist lir prestaskólanum, fór ég þegar
að skyggnast um eftir prestakalli. Átti ég kost á tveimur litl-
iim og tekjurýrum brauðum í Rangárvallasýslu, sem þá voru
laus, Eyvindarhólum og Stóruvöllum á Landi, og valdi ég liið
síðara. Fékk ég samþykki sóknarnefndar og var það látið gilda
sem kosning. Afbenti ég umsókn mína og yfirlýsingu sóknar-
nefndar, Magnúsi landshöfðingja Stephensen, er síðan veitti
mér þetta prestakall. Er ég kom á fund landsliöfðingja, segir
liann: „Ætlið þér virkilega að sækja um Stóruvelli, það er ekk-
ert prestakall?“ Voru þessi ummæli að því leyti sönn, að Stóru-
vellir voru að miklu leyti komnir í auðn af sandfoki, búið var
að rífa kirkjuna og staðinn, en byggja lítinn torfbæ upp úr
t'ústunum. Stóruvallasókn var að mestu lögð til Skarðssóknar,
eri nokkrir bæir þó til tveggja sókna, Árbæjar og Marteins-
tungn í Efri-Holtaþingum. Einnig liöfðu kúgildi staðarins verið
seld fyrir lítið verð. Var því ekki bægt að segja, að aðkoma væri
góð að prestakallinu. Lét ég þó ekki þetta á mig fá, þar sem
sóknarbúar óskuðu að fá mig, eftir að liafa verið prestsláusir í
4 ár, að öðru leyti en þjónustu nágrannaprests. Tók ég svo
prestsvígslu af Hallgrími biskupi Sveinssyni á Mikaelsmessu
(29. sept.) sama ár, ásamt fjórum öðrum. Eru nú þessir vígslu-
Itræður allir dánir, en þeir voru séra Guðmundur í Gufudal,
sera Guðmundur Helgason á Bergsstöðum í Svartárdal, séra
^lafur Sæmundsson, aðstoðarprestur að Hraungerði og séra
Sigfús Jónsson að Hvammi í Laxárdal. Sá síðastnefndi sté í
stólinn, en vígslu lýsti Þórballur Bjarnason.
Hér er ég þá kominn að mikilsverðum áfanga í lífi mínu, að
tmiamótum, sem að miklu leyti mörkuðu lífsstefnu mína á
ókominni tíð. Löngun mín var að gerast prestur og ég vibli
(‘‘ggja fram veika krafta mína til þess. En í trausti til Guðs
gekk ég að þessu starfi og með þeim fasta ásetningi að leysa
lrað sem bezt og samvizkusamlegast af hendi eftir því sem náð
I'uns veitti mér styrk og kraft til.
Laust fyrir veturnætur baustið 1889 fluttist ég alfarinn úr