Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 10

á slðari árum of m|ög rutt sér til rúms
hjá oss; en, allt fyrir það, þekki ég
þá ekki þjóð mína, ef hún ekki má
trúrœkin heita, móts við margar aðr-
ar þjóðir, þegar á allt er litið. Það
er ekki trúarkulda hennar að kenna
að hún ekki fyrir löngu hefur lagt
sinn skerf óskertan til hins dýrmceta
kristniboðs, heldur ýmsu öðru. Eftir
legu landsins erum vér oftast nœr
löngu á eftir öðrum þjóðum í hverju
sem er; því veldur fjarlœgðin. Auk
þess mun oss ef til vill, hafa vantað
ötula forgöngumenn fyrirtœkisins. Að
visu er mér það ekki kunnugt, hversu
oft og hversu ýtarlega hreyft hefur
verið kristniboðsmálum hér á landi.
Þó veit ég það, að prestaöldungurinn,
síra Jón Jónsson á Möðrufelli, studdi
eftir megni málefni þetta, svo sem
annað, er að trúnni laut, og hvatti
til kristniboðssamskota i sínum evang-
elisku smáritum; og tengdasonur
hans, síra Hálfdán prófastur Einars-
son á Eyri, var aðstoðarmaður hans
í þessu, urðu þá samskot viðs vegar
um land. Líka mun Helgi biskup
Thordarsen hafa hreyft við þessu
sama máli; vist er það, að sira Hall-
dór prófastur Jónsson á Hofi ávann
full 600 dala samskot til kristniboðs,
sem hann tilkynnti Helga biskupi (sbr.
umburðarbréf biskups 12. okt. 1859).
Þannig áunnu allir þessir menn tölu-
vert; því hjörtu landsmanna voru
meðtœkileg fyrir slíkar bendingar,
þótt pyngjurnar vœru léttari.* En allir
* Nýlega tók ein af höfðingskonum vorum það
ráð upp hjá sjálfri sér, að gefa 60 dali til
kristniboðs. Nafn hennar nefni ég ekki, því hún
vill vera óþekkt að þessu; en ég get þessa til
að sýna, að slík hjörtu slá enn í brjóstum
Islendinga.
8
þessir afbragðsmenn hafa farið þa
leið, sem ég verð að álíta ekki serh
heppilegasta að einu leyti, þar sem
þeir sendu samskotaféð erlendu
kristniboðsfélagi, til þess að kosta
ókunna kristniboða á ókunnum kristru-
boðsstöðvum. Svo óhjásneiðanle9
sem þessi aðferð kann að hafa vef'
ið fyrir þessa menn á þeim árurn>
meðan þjóð vor var enn eigi korrnn
á það framfarastig, sem hún nU
stendur á, þá get ég þó ekki
með henni að svo komnu, og á^
hana mundu draga úr áhuga landa
minna í kristniboðsmálinu, og inndn
skamms eyða öllum verulegum frarn
kvœmdum í þeirri grein, þótt e'n
hverju kynni ágengt að verða í fyrstu-
Sérhvert fyrirtœki verður að hcda
þjóðlegt fyrirkomulag, eigi menn a
geta gert sér von um vöxt þess
viðgang.Yrði íslenzkur trúboði sendur
sá er þjóðin treysti bezt, þá vceri 15
inn brotinn; fyrir honum slœgju hjdrtu
landsmanna, og hann mundi hcua^
huga manna vakandi við fyrirtcek'
með því að skrifa heim af atger
um sínum, lýsa eymd heiðninnar, un1
bótum kristninnar, framförum 0&
fjölgun lœrisveina sinna, áhugd
sjálfsafneitun sinni og samþÍanC1
sinna á kristniboðsstöðvunum.
Til þess að birta þjóðinni slíkar
fréttir, ásamt ótal mörgu öðru u^
kristniboð þessara ára í ýmsum a
um heims og margvíslega um hc*9
kirkjunnar yfir höfuð að tala, þ°
þyrfti jafnframt að gefa út kirkiu
legt tímarit í því skyni. Á sliku kirkju
riti virðist vera hin brýnasta þar^ 0
voru afskekta landi, þar sem margan
góðan dreng þyrstir eftir kirkjule9r
A