Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 16

hann kannski talað um fyrir mér og
haft mig ofan af þessu. Ég var þó
að vinna fyrir mér ó Hvítárbakka
sumarið nœsta, og í ágúst fékk ég
lánaða hesta og reið fram að Gils-
bakka á sunnudegi. Ég sagði engum
frá því, hverra erinda ég vœri að
fara. Þá stóð svo á, að verið hafði
messa á Gilsbakka, og altarisganga.
Séra Einar Pálsson í Reykholti var
þar. Þeir messuðu hvor hjá öðrum
til skiptis einu sinni á ári þessir tveir
prestar. Ég bað svo um samtal við
séra Magnús, og hann tók mig með
sér inn í herbergi nokkurt. Þar sagði
ég honum frá öllu og bar það undir
hann, bað um álit hans.
Hann var þögull góða stund. Það
var honum líkt. Hann var ákaflega
grandvar maður og sagði ekkert van-
hugsað. En það undraði mig, og það
undrast ég enn, að ég skyldi hitta
á slíkan mann, sem tók þessu sem
alveg sjálfsögðu og hafði ekkert við
það að athuga, að ég œtlaði að
verða kristniboði. En hann hefur eitt-
hvað þekkt til kristniboðs, enda hafði
hann verið biskupsritari í Reykjavík.
Og hann þekkti til Sigurbjörns Gísla-
sonar og sagði mér þá, að hann
vœri eiginlega eini maðurinn hér á
landi, sem fylgdist með í þessum
málum og gœti gefið leiðbeiningar.
— Þar með hafði hann staðfest hug-
boð mitt um, að þetta myndi vera
Guðs vilji.
Sigurbjörn og séra Jóhann
— Um haustið fór ég svo til Reykja-
víkur, og þá talaði ég við Sigurbjörn
í Asi og hitti svo á, að hjá honum
14
var staddur maður, sem ég þekkfl
ekki, en fékk þó fljótlega að vit0,
hver hann var. Það var séra Jóhann
Þorkelsson, sem var raunar e'
heitur kristniboðsvinur. Hann hafð'
unnið að því ásamt séra Oddi Gísla
syni að skapa skilning meðal presta
stéttarinnar á kristniboði. Fyrir áhn
þeirra hafði verið rœtt um málið 0
synodus, en það hafði fengið htlar
undirtektir.
Ég œtlaði að kalla Sigurbjörn á ein
tal, en hann sagði, að þess þyr^'
ekki með, því að hér vœri nú staddar
kristniboðsvinur, sem hefði ánœgiu °
þvi að heyra það, að ungur íslend
ingur vildi verða kristniboði.
Hann sagði mér seinna, Sigurbjörn'
að það hefði komið fyrir sig e'nU
sinni áður, að til hans kœmi un9
lingur, sem vildi verða kristnibod1,
— Og enn sagði hann mér, að e9
yrði að komast til Danmerkur e^a
Noregs á kristniboðsskóla.
— Vissirðu nokkuð um þennan
annan ungling, sem langaði að verð°
kristniboði?
— Nei, en ég veit þó um fle'r'
dœmi slíks. Einkum virðist slíkt ha
borið fyrir unglinga á fermingaraldrli
Og það sagði Ásmundur biskup
rner
einu sinni, þegar þetta barst i
við hann: ,,Já, ég veit nú um mann'
sem fékk þetta sama hugboð, þe9
hann var tólf ára. Hann var nú Bor9
firðingur eins og þú. — Það ^
hann Ási í Reykholti." — Sem sa^
hann sjálfur. — Seinna fékk hann
gp
svo meiri frœðslu í trúarefnum,
hann skildi mig og virti mig. Kona
hans var dóttir séra Magnúsar á Gil5
bakka.
J