Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 40

ekki í sultuglasið." Þá tekur hún upp
viðbót í pappírspoka eða einhverjum
slíkum umbúðum og leggur hjá glas-
inu á borðið. Þetta var ekki lítil upp-
hœð. Hún hefði vafalaust ekki reykt
fyrir þetta allt. En hún hélt við
ákvörðun sína: Ef hana langaði til
að reykja, þá setti hún pening í glas-
ið. „Nú er Guð búinn að losa mig
alveg við þetta," sagði hún. Og þess
vegna kom hún með peningana.
Það fer að nálgast þrjátíu ár síðan
þetta var, svo að ég þori ekki að
fullyrða um upphœðina. Samt held
ég, að hún hafi verið um þrjú þúsund.
Þú getur ímyndað þér, að það var
nokkur upphœð á þeim tíma.
Þessu man ég ákaflega vel eftir,
af því að marg endurteknir tónar
konunnar um það, hvað hún hefði
Guði fyrir að þakka, snertu mig sér-
staklega.
— Ég man líka ákaflega vel eftir
öðrum atburði. Við vorum á Brautar-
hólsmóti. Við héldum nokkur mót á
Brautarhóli í Svarfaðardal. Þau á
Brautarhóli voru öll kristniboðsvinir,
öll fjölskyldan, og þau höfðu tekið
frá akurreit og sett þar niður kart-
öflur, sem kristniboðið átti að fá. Þetta
var orðinn fallegasti reitur, fersk og
falleg kartöflugrös þarna í júlímán-
uði. Og þátttakendur í mótinu röð-
uðu sér í hring í kringum þennan
kartöflugarð og héldust i hendur,
sungu einn af söngvunum okkar og
höfðu hljóða bœn. Mér finnst sú stund
eftirminnileg enn í dag.
Eins þótti mér skemmtilegt, að sjá
fyrstu kristniboðskindina, sem ég sá.
Þœr voru á nokkrum stöðum í land-
inu, slíkar kristniboðskindur.
— Eru þœrtil enn einhvers staðar-
— Já, — ég veit nú ekki, hvort
hún Surtla hans Stefáns lifir ennþá-
en að minnsta kosti kemur arður a
kind frá honum. En fyrst þegar e9
minnist þess, að við fengjum sendan
arð af kind, þá var það frá sárafö'
tœkum bónda vestur á Barðaströnd-
Hann hafði gefið kristniboðinu kind-
Ég held, að upprunalega hafi Þa
verið til minningar um dóttur, serT1
þau hjónin misstu. Svo sendi hann
arðinn af ánni á haustin. Síðan man
ég, að við sátum einu sinni við rni°
degisverðarborðið heima og voran1
að hlusta á útvarpsfréttir. Þá er sag(
frá því, að þessi bóndi hafði mi55*
einar þrjátíu eða fjörutíu kindur. pcer
hafði flœtt úti í klettum í fjörubeit. Og
ég man, að ég sagði við fólkið v' ,
borðið: ,,Nú kemur enginn arður ^
hausf af kristniboðskindinni þarna-
En svo gerist það undarlega, a;
um haustið kemur andvirði lambs fr°
þessum bónda. Ég hef oft hugsað urn
það síðan, og hugsaði mest um Þa
fyrst, hvílík freisting það hlýtu
hafa verið fyrir bóndann að hugs°'
að hann yrði nú að fá tekjur a
ánni þetta árið, ef hún var meö
þeirra fáu, sem björguðust.
Á nœsta bœ við þennan bónda var
kona, sem vann á veturna úr u11- p
var e. t. v. úr hagalögðum og s'1
r að
íku'
ði
sem hún tindi upp. En hún prj°na,
hosur, og svo kom kassi, oft st°
kassi af hosum, — sem flestar v°fg
seldar á basar KFUK. Þar fengum vl
að hafa þœr á sérstöku borði. Og ^u,n
gerði meira. Hún fór að búa til tre
klemmur. Það var a. m. k. eitt e ^
tvö ár, sem hún sendi talsvert
38