Kirkjuritið - 01.12.1971, Síða 84

ingur allur er sakramental, þannig að
brotning brauðsins í orðinu leiðir ó
eðlilegan hótt til og fullnast í brotn-
ingu brauðsins í evkaristiunni, altaris-
sakramentinu, sem er þakkargjörð,
svar þeirra, er hafa heyrt orð Guðs,
sýnilegt orð eins og Ágústínus orðaði
það, „verbum visibile".3
6) Að síðustu sjóum við nú vaxandi
óþolinmœði í predikun tengda guð-
þjónustunni. Þetta kemur sennilega
og aðallega af því, að söfnuðunum
hnignar og kirkjan virðist sem horn-
reka í nútíma þjóðfélagi. Að predika
í þessu samhengi virðist nœstum vera
marklaust fyrir meginþorra manna,
vegna þess, að þeir, sem kirkjan
reynir að nó til eru ekki til staðar
í almennri guðþjónustu. Mikilvœgi
þess að predika, í hefðbundnum
skilningi ó predikun, er þverrandi, og
það virðist ekki vera í neinu samrœmi
við tímaeyðslu í undirbúningi. Þetta
felur í sér — og hefir sýnt sig — að
þóttur hinnar skipulögðu kirkju í krist-
inni trúarboðun í þjóðfélaginu verður
smótt og smótt minni. Aðrar leiðir
til að komast í tengsl við þorra
manna verður að finna.
Höfuðatriðið í öllu þessu, sem við
höfum nú íhugað, er samband pred-
ikunar við kirkjuna, eða svo sem
hinir reformeruðu (kalvinskir) ó meg-
inlandinu orða þetta, samband pred-
ikunar og safnaðar.4 Þetta mœtti eins
setja fram í spurningu: Stendur pred-
ikarinn i dyrum kirkju sinnar, — ef
svo mó að orði kveða — og boðar
almenningi, eða stendur hann ó með-
al safnaðarins og uppbyggir meðlimi
hans, svo að þeir taki undir þessa
boðun einnig og boði sín ó meðal?
Með öðrum orðum: Hvaða hlutver
hefir kirkja eða söfnuður í þjónustu
orðsins?
Þetta er ekki ný spurning. Fyr"
sextíu órum var þessi spurning brenn
andi. P. T. Forsyth skrifaði þannig ór
ið 1907: ,,Það, sem einkennir mj°9
hið kristna starf síðustu hólfa °l '
er ekki svo mjög Kristsstjórn (Christo
cracy), þar sem Kristur ó fjölskyl u
og er húsbóndi hennar, heldur Krists
tilbeiðsla (Christolatry) — I a t r e ' 0
Krists, þar sem hann er tilbeðin11
og þó aðallega í almennri guðþi°n
ustu."5
Þó var það ó órunum milli heim5
styrjalda, að trúarkenningar kirkjunn
ar voru uppgötvaðar. Jafnvel congr®
gationalisti, sem jafnframt var 9°
frœðingur, gat þó ritað:
reynsla er óvallt reyn^la kirkjunnaf •
Þó var líka lögð höfuðóherzla ó „b°
unina", kerygma, Upphafsma0'
urinn var C. H. Dodd. En þetta þr°'
aðist ekki til endurlífgunar ó þi°n
orðsins og tengslin milli kirkjunnar
ust°
o9
predikunarinnar voru ekki áberan'
Vaxandi óvissa varð ríkjandi og
dí-
kom
fram í hinni vinsœlu hugmynd ís^
ýmsir kirkjuleiðtogar ýttu undir),
tilbiðjendur skyldu sœkja kirkju, e
vegna þess, sem þeir fengju P ^
heldur vegna þess, sem þeir 9 ^
sjálfir veitt og gefið öðrum. Að vl
lifði hin hefðbundna predikun 'nn^0
fríkirknanna og átti stuðning ekki 5
fárra stórpredikara þeirra. ^n
kirkjan var heldur ekki rúin miK j
predikurum.7 Þetta sjónarmið 9
þess hins vegar alls ekki að v
mœtti, að það vœri alls ekkert, se^
menn gœtu gefið eða veitt 0
82