Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 86

Hið rétta umhverfi (með undan-
tekningum þó) predikunar, sem hefir
forgangsrétt, er hin líturgíska til-
beiðsla kirkjunnar, tilbeiðsla, sem er
miðlœg í evkaristíunni, altarissakra-
mentinu, en endar þar ekki, heldur
teygir sig til annarra hótta almennra
bœna og tilbeiðslu. Tilgangur þessa
alls er að uppbyggja svo söfnuðinn,
að hann geti ásamt predikaranum
predikað fyrir heiminum. Hin fyrsta
predikun, sem heiminum mœtir, er
kirkjan, söfnuðurinn. Þess vegna þarf
ekki að undrast það, að predikarinn
verður fyrst að predika fyrir kirkjunni,
söfnuðinum.
Allt þetta hefir verið sett mjög vel
fram af P. T. Forsyth: „Sönn predikun
gerir ráð fyrir söfnuði, kirkju, ekki
aðeins fólki. Hverju sinni, sem kirkjan
hjaðnar niður í það að verða andleg-
ur klúbbur eða félagsskapur, þá
hrörnar predikunin. Hvar svo sem fólk
verður aðeins félag um trúarlegan
fyrirlestur, þar hjaðnar predikunar-
stóllinn. Kristur stofnaði ekki predik-
unarreglu, né félagsskap um predik-
un, heldur samfélag, kirkju, með því
höfuðhlutverki að vitna um hann. Það
er kirkjan og predikarinn sameinuð,
sem ná til heimsins".9 Þetta er mikils-
verð kennisetning um predikun kirkj-
unnar. Kirkjan er ekki skoðuð sem
einangraður hópur, heldur er predik-
unin skoðuð sem nauðsyn fyrir trúar-
boðun. Predikunin fer fram innan
kirkjunnar, svo að heimurinn, sem
ekki er kirkjan, fái heyrt. Hér rœðir
auðvitað um aðferð.
Allt þetta verður skýrar með því
að benda á, að predikunin tilheyrir
84
oð
að
tilbeiðslunni, samfélaginu og vitniS'
burðinum — og í þessari röð.
í f y r s t a I a g i miðast predik'
unin við það að tilbiðja Guð. Hón
tilheyrir c u I t u s . Sé hœgt að skýr'
greina skyldu kristins manns, senfl
skyldu við Guð og skyldu við náung
ann, þá er predikun fyrsta atriði hinn
ar fyrri skyldu. Predikun er fyrst
fremst tilbeiðsla. Að predika er
gera Guð dýrlegan, hann, sem í Kr,st'
kom „vegna vor mannanna og vorrOr
sáluhjálpar". Predikun er þakkargi°r
okkar í orðum á sama hátt og evkor
istían er þakkargjörð okkar í athöfn-
Hvort tveggja eru höfuðatriði í sC,n1
skiptum við Guð. Atferli okkar me
brauð og vín er tilbeiðsla, og tilgan^
urinn er að koma fram fyrir au9
Guðs. Atferli okkar í predikunarstó 1
er tilbeiðsla og tilgangurinn
sami. Bœði í evkaristunni og ^
predikuninni er lýður Guðs nœrður
upplýstur. Þetta verður ekki gjört oton
tilbeiðslunnar, heldur I tilbeiðslu.
er vegna þess að við nálgumst
að við hljótum styrk.
Predikun, í þessum skilningi, ver ^
auðveldlega líkt við bœnagjörð,
predikunin er ekki hið sama og ócen
Atferli evkaristiunnar stendur á sd
hátt í nánum tengslum við b&pa
pað
Guð/
gjörð, en er þó ekki hið sama.
Hvod
tveggja, predikun og evkaristia,
fram í andrúmslofti bœnarinnar.
er andardráttur þeirra. Predikun
fer
Hún
o9
út-
evkaristía eru birting, yfirlýsing,
legging, boðun dauða og uppr'
Drottins, skilin eschatologiskt í s0 ,.,
uði, sem tilbiður, eða svo sem
postuli orðaði það: „Því að svo °
sem þér etið þetta brauð og drek