Kirkjuritið - 01.12.1971, Qupperneq 90

áhrœrir áheyrendurna. Það er þetta:
Þar eð predikunin er þjónusta orðsins,
þá v e r ð u r hún að fara fram með-
al hins tilbiðjandi safnaðar. Af hag-
sýnisástœðum verður hún að fara
fram innan veggja sérstakrar bygg-
ingar, sem á varanlegan samastað
eða stendur a. m. k. til bráðabirgða.
Það er hér, í söfnuðinum og í kirkju-
húsinu, sem áheyrandanum er kennt
að hlýða á. Á fyrri öldum var þeim
kennt þetta með gotneskum bygging-
arstíl og myndgluggum. Þetta var
nokkurs konar lœrdómskver. Áður en
við höfnum þessu og teljum til hindr-
ana fyrir mann á 20. öld, þá skulum
við minnast dómkirkjunnar í Coventry,
hve mjög hún hrífur, veggtjöldin og
gluggarnir. Öld hins hrífandi máttar
táknanna er ekki liðin.
Þá er það líturgían. Hin reglulega
endurtekning hinna líturgísku texta,
sem söfnuðurinn endurtekur er ómiss-
andi hluti þjónustu orðsins. Þetta gjör-
ir manninum fcert að heyra. Nœmleiki
hugans vex og staðfestist. Það er í
þessu samhengi, sem svo geysimikil-
vœgt er að lœra kverið, fastmótaðar
bœnir og sálma. Það er tœpast mögu-
legt að ofmeta hlut sálmasöngsins 1
Methodistakirkjunni, sem tœki þess að
gera söfnuðinum fœrt að hlýða á
predikunina. Þessi söngur er ekki til
að „mýkja upp" áheyrendurna. Það
er mögulegt og e. t. v. áberandi á
vakningasamkomum, en höfuðhlut-
verk líturgíunnar og sálmanna er það,
að söfnuðurinn drekkur í sig hið guð-
lega tungumál, tungumál trúarinnar,
og er þannig gert fœrt að hlýða á
predikunina.
Tilbeiðslan felur í sér söng. Sums
stað er það jafnvel dansinn. Þeg°r
Povola var spurð um merkingu ser'
staks dans svaraði hún: „Hyggur Þu
að ég hefði dansað, ef mér hefð'
verið fœrt að segja það?" Svar henn
ar hefði verið skiljanlegt mönnum
Gamlatestamentisins og Páli P°st
ula.13 Þessi andsvör söngs og daíl5
(söngurinn mun þar eiga drýgstan
þátt) verða að þjóna lítúrgíunni. Hlut
verk tónlistarinnar verður að ver°
þjónusta við líturgíuna. Tónlistin I' 11
ekki í kirkjunni vegna sjálfrar s'n’
Hún lifir í kirkjunni til að leiða
biðjendurna til þess staðar, þar senl
þeim er gjört fœrt að heyra Gu
orð, og tónlistin flœðir fram í þak
T 6
argjörð fyrir áheyrn Guðs orðs,
Deum Laudamus. petf°
merkir þó ekki það, að kirkjutónl's
eigi að vera tónlist safnaðarins °9
þess vegna einföld. Tœkifceri er eifn
ig til að syngja söngva (canticles)
andstef (anthems), sem sungin eru a
œfðum kór, en kirkjukórar og san^
stjórar kirknanna verða að muna
það, að söngur kirkjunnar lifir aðe'
af Orði kirkjunnar. Líf tónlistarinna
er fólgið í því að þjóna Orðinu-
Það léttir og áheyrn predikunar^
innar, þegar biblíulestri er sinnt
söfnuðinum. Það, sem hér er átt VIA
er kennsla um Biblíuna, skýringar
samsetningu hennar og efni.
Bibl'u'
lestrarfélög hvetja mjög til þesS
komið sé á fót námshópum, þar s
viðrœður fara fram. Sömuleiðis hvetl .
þau til notkunar Biblíunnar í einrurn
og til iðkunar guðrœkni.14 Hin °Pir\
bera þjónusta orðsins grundvallast .
námi og lestri Biblíunnar í einrum <
annars munu áheyrendur ekki heyra
88