Kirkjuritið - 01.06.1972, Qupperneq 56

Þeir Babtrúarmenn, sem iétu lífið
í ofsóknunum, voru yfirleitt sannir
trúmenn, sem höfðu látið stjórnmál
sig litlu skipta. Á þeim bitnuðu þó
ofsóknirnar, en þeir sýndu slíka
hreysti og slíkt hugrekki, er þeir voru
pyntaðir og líflátnir, að þar, mitt í
hörmungunum, lifði Babtrúin sitt feg-
ursta. Er ofsóknunum linnti, kom í
Ijós, að ekkert var eftir fyrir Babtrúna
annað en það að deyja.
Babtrúin var persnesk trú og þarfn-
aðist Persiu. Hún átti að verða þar
ríkistrú og síðan sigra heiminn. En
nú blasti raunveruleikinn við. Bab
var líflátinn og beztu og göfugustu
fylgismenn hans sömuleiðis. Leiðtog-
arnir voru útlagar og engin von um
heimkomu þeirra. Babtrúin átti enga
framtíð. Þetta sáu ekki allir, en á
meðal útlœgu leiðtoganna í Bag-
dad var einn, sem sá þennan gráa
raunveruleika. Sá maður átti brátt
eftir að verða kunnur undir nafninu
Bahaullah.
V.
Bahaullah var Ijóst, að leiðin til Per-
síu var lokuð. Draumurinn um bab-
íska Persíu gat ekki rœzt. Hann ein-
beitti sér því að samfélaginu í Bag-
dad, en fékk leiðtogana þar upp á
móti sér, þar sem þeim virtist Baha-
ullah svíkjast undan merkjum Babs
og eftirmanns hans og beinlínis leit-
ast við að vinna þá til fylgis við
nýja stefnu, sem snerist um persónu
Bahaullah sjálfs. Þeir neyddu hann
til að flýja Bagdad og í tvö ár var
Bahaullah því svo að segja útlœgur
frá útlögunum. En á leið sinni aftur
til Bagdad ritaði hann bókina
„Iqan". Tilgangurinn með bókinni var
að sannfœra leiðtoga Babs um hoH'
ustu höfundarins við Bab. Þar neitar
hann, að hann hafi nokkru sinni haft
í huga að boða nýja stefnu. Hann er
þvert á móti fullviss um bjarta fram-
tíð Babtrúarinnar og sjálfur er hann
reiðubúinn að láta lífið fyrir þá trá
og Bab, sem œðstur er allra spa'
mannanna og hafði með höndanrj
stœrra og meira hlutverk en jafnve
skilningur helgra manna spann1-
Sennilega hafa þó þessi orð Baha-
ullah ekki verið tekin alvarlega. Síðar
kom í Ijós, að þeir, sem höfðu hann
grunaðan, höfðu ástœðu til.
Fimm árum síðar, árið 1863, vora
Babtrúarmenn fluttir frá Bagdad r'
Konstantinópel. Þá var það, 20. aprl
1863, sem Bahaullah lýsti því Yfir'
að hann vœri sá, er Guð myndi °Pin-
bera, og Bab hafði spáð fyrir a
koma myndi. Um þennan atburð vitn
ar dóttir Bahaullah, Behiah KhanuÞ1'
að þessa yfirlýsingu hafi faðir hennar
gjört að viðstöddum Abdul-Baha'
bróður hennar, og 4 nánum ia3rl
sveinum föður hennar. Hvað svo senj1
um þennan vitnisburð má segjO/ Þa
er hitt Ijóst, að enga einingu er frarri
ar að finna meðal Babútlaganna
Skiptust þeir fljótlega í þrjá flokka'
stuðningsmenn Mirza Yahya, °a
trúarmenn og fylgismenn Bahaulla
Milli þessara flokka urðu oft
ugar erjur, og loks sáu yfirvol
sér þann kost vœnstan, að stía Þe,r0
sundur. Mirza Yahya og hans mer,nj
ásamt einhverjum fleirum, voru sen
ir til Kýpur, en Bahaullah og ^ar>
lið var sent til Akko (Acre).
150