Kirkjuritið - 01.09.1973, Side 11

hann sat I laukagarðinum á staðnum,
°9 sagði það síðasta orð: „Kirkjan
m'n, Drottinn minn."
Ekkert annað er til, sem sá maður
mcElti. En þessi orð hafa geymzt og
ott verið til þeirra vitnað. Þó veit eng-
'nn, hvaða h ugsun var á bak við þau,
hvað sá góði maður meinti. Þar verð-
Ur hver að geta í eyðu.
Menn geta spurt á alla vegu um
sem ekkert svar fœst við. Og
Þegar reynt er að ráða þrungin en
margrœð ummœli annars manns, er
V'S búið, að lausnin verði aðeins berg-
mal þess, sem bœrist í eigin barmi þá
°9 Þá stundina.
^'st eru orðin minnileg, á hvern veg,
f®m Þau eru skilin. Hvað heyrir þú í
Peim? Tregahreim, llkt og vœri, ef þú
SCE'r Þöll drauma þinna fallna eða
Urnbreytta í eitthvað allt annað en
'9 varði? Eða skynjar þú fögnuð í
'm, eins og þegar þú minnist þess,
,erTl þér er kœrast á jörð og átt þann-
9' að enginn sársauki, enginn von-
r'9ði, hvorki dauði né líf getur tekið
um Finnurðu brodd 1 orðun-
' eins °g þau minni á eitthvað,
^,m bú hefur brugðizt? Eða bera þau
þjnU at ^v' tagi, sem fer um vitund
Ql a< Þegar þú hugsar um það, sem
rei brást þér né bregðast má?
kirk0005^' V°ru hinztu orð gamals
þrey^UrSta andvarp eitt, sem leið frá
Jm.
gat , ■ vonsviknum barmi. Hann
inn , afa gefið frá sér öndina uppgef-
Un Q aiiri sinni mœðu í þjónustu kirkj-
Urn Q/ °9 V'S stjórnvöl hennar. í skráð-
Verk e'miiciurn segir ekki annað af
Up Urn h°ns en að ,,hann lét smíða
Um LTliL^i<iri<;iuna og allan múr í kring-
lr iUna á Hólum". Hvarf hann
frá verki í svipuðum hug og lýsir sér
í þeim orðum, sem framkvœmdamað-
urinn Salómon er borinn fyrir: Er ég
leit á öll verk mín, þau er hendur mín-
ar höfðu unnið, og á þá fyrirhöfn, er
ég hafði haft fyrir að gjöra þau, þá
sá ég, að allt var hégómi og eftirsókn
eftir vindi, og að enginn ávinningur
er til undir sólinni.
Eða var hann í líkum þönkum og
sá friðarins maður, Melankton, sem
sagðist feginn að fá að deyja, þó
ekki vœri annars vegna en þess, að
þá vœri hann laus við þjark og þref
og geðvonzku samherja sinna í helg-
um frœðum?
Það má láta sér margt annað til
hugar koma. T. d. það, að hinn deyj-
andi maður hafi andvarpað til Guðs
síns í þökk fyrir þau ár, sem hann fékk
að starfa og mœðast í þjónustu kirkj-
unnar. Ef til vill þótti honum sá tími
hafa verið of stuttur. Líka má geta
þess til, að hann hafi gengið út I
laukagarðinn sem oftar til þess að
gera bœn sína. Voru orðin, sem síðast
heyrðust af vörum hans, nokkuð ann-
að en inntak þess bœnarmáls, sem í
barmi bjó, stefið í daglegri bœn hans,
stöðug, hljóð bœn hjartans, sem
heyrðist nú, um leið og hann var
kvaddur burt af þessum heimi fyrir-
varalaust? Eða sá hann eitthvað í
andlátinu? Sá hann kirkjuna sína og
Drottin sinn? Var þetta undrunar- og
fagnaðaróp, sem fœddist ósjálfrátt,
þegar þetta, sem blindar dauðleg
augu, var allt I einu á förum, þegar
það leyndarmál, sem hann hafði
skynjað gegnum þokugler, I skuggsjá
og ráðgátu, varð skyndilega bert og
blasti við óhjúpað I eilífu Ijósi?
201