Kirkjuritið - 01.09.1973, Blaðsíða 29

urn leið birtur sá sannleikur, sem einn
^egnar að frelsa.
í síðari hluta dœmisögunnar er eldri
bróðirinn i sviðsljósinu.Og einhvern
veginn er eins og sagan verði dauf-
^egri við það. Þar að auki virðist, fljótt
a litið, svo sem hún renni út i sandinn,
Qn almennilegs endis.
Eldri bróðirinn hefur átt náðuga
daga. Hann hefur ekki „óhreinkast
Urn hendurnar", eins og Sartre orðar
það. Þannig sýnist sá hafa allt á
hreinu, sem reynist gott og hlýðið
barn Guðs.
Sjálfsagt eru þeir fleiri, sem eiga
betra rmeð að setja sig i spor yngri
sanarins en hins eldri. Þeir lifa nefni-
lega lifinu allt öðru visi en eldri bróð-
'rinn, Þeim finnst þeir engan tíma hafa
^ þess að sinna trúmálum. Dagarnir
bverfa hjá, hver öðrum likir. Á kvöldin
erfu svo úrvinda, að þú veizt naumast
bvað þú heitir. Og þá manstu auðvit-
að ekki eftir Guði, né heldur hvað
bQnn heitir, þvi það þarf dálitinn tima
bl þess að kynnast honum.
bn svo eru aðrir, einkum kannski
Ungt fólk, sem leita að tilgangi lifsins
' fálustu alvöru. Ungt fólk, sem les
eirnspeki, mannfrœði, félagsfrœði,
,letzsche og Marx. Þessi frœði koma
r°ti á hugann, og áður en þú veizt af,
ertu farinn að brjóta heilann um sálar-
e'H þina. Kannski þráir þú kristindóm-
nn/ innst inni, fasta jörð undir fótum.
n engin þörf að fara sér óðslega.
buifi að koma sneyptur á fundGuðs,
6nóa er hann engin hjálp i viðlögum.
I essar tvœr manngerðir eru gjöró-
þ ar' bn eitt eru þœr sammála um
bessi eldri bróðir fer i taugarnar c
Hann sleppur of vel, fœr friðinr
hjá föðurnum of lágu verði, hœttir
aldrei neinu, hefur vaðið œtíð fyrir
neðan sig.
En hver er þá þessi eldri bróðir?
Hvers konar maður er hann?
Við getum m. a. þekkt hann á því,
að hann getur ómögulega skilið, hvers
vegna haldin er veizla, með mat og
drykk, söng og spili og dansi, af þvi
tilefni einu, að kœrulaus bróðir hans
drattast heim, blankur og útlifaður,
þegar ekkert annað var raunar fyrir
hann að gera. Þegar sultur og timbur-
menn sverfa að og búið er að hlaupa
af sér hornin, þá er vitanlega ekkert
betra að gera en koma sér heim og
haga sér eins og maður.
Svona einfalt er nú afturhvarfið eftir
allt saman. Ærsl og óðagot œskuarin,
en dyggðir og drengskapur, þegar
aldur fœrist yfir. Eldri bróðirinn litur á
afturhvarf bróður sins sem uppgjöf
aldurhnigins syndara. Og sömu skoð-
unar eru allir þeir, sem ekki hafa reynt
afturhvarfið i eigin lífi. Það eru marg-
ir, sem vita ekkert hvað sakaruppgjöf
er. Og þeir, sem aldrei hafa verið
dœmdir, vita ekki heldur hvað náðun
er. Sá, sem aldrei hefur fengið tœki-
fceri til þess að byrja upp á nýtt, né
hefur komizt að þvi, að faðirinn hefur
ekki gleymt honum eitt augnablik,
heldur biður með opinn faðminn; sá,
sem ekki kannast við þetta sjálfur,
hlýtur að líta á afturhvarf náungans
sem hvert annað litilrœði.
Maður botnar ekkert í afturhvarf-
inu, frekar en maður skilur kraftaverk,
nema maður eigi hlut að þvi siálfur.
Ekki heldur getum við alltaf skilið hlut-
ina af frásögn annarra. Við verðum að
reyna þá sjálf. Eldri bróðirinn skilur
219