Kirkjuritið - 01.09.1973, Qupperneq 31

Icega landið", þar sem maður getur
þó ,,lent í ýmsu." Það er alvörugefið
°9 heiðvirt og vill vel. En stundum fer
Guð í taugarnar á því. Það sér því
sIaIft sig í mynd eldra bróðurins í
9uðspjalli dagsins. Hví er hann svo
^iður og sár?
Alla œvi sína hefur hann unað und-
'r verndarvœng föður síns. Ást ber
ann í brjósti til föður síns og föður-
Usanna. En sú ást er í augum hans
Hálfsagður hlutur. Hann veit varla af
enni lengur og nefnir hana aldrei á
nafn. Aldrei dytfi honum í hug að
ja við föður sinn: ,,[ dag elska ég
P'9 alveg sérstaklega heitt." Við brjót-
Urn sjaldnast heilan um loftið, sem við
ekkUm okkur- ^g þökkum það
® ' heldur. Þannig er líka um mörg
^l°n, sem hafa verið lengi í hjóna-
^andi. Þau eru orðin vön hvort öðru.
^ a hvarflar ekki að þeim lengur að
la hlfinnjngar sínar með orðum. Og
^au meta raunar ekki hvort annað að
^er leikum, fyrr en annað þeirra
cjregður sér e. t. v. í ferðalag, ellegar
au inn skilur þau að. Samband eldra
narins við föður sinn er eifthvað
Pessu líkt.
^jOg svona er um kristindóminn hjá
tal ^ra barnœsku hafa þeirheyrt
ur ^ ,-.Urn hinn „kœrleiksríka föð-
irq f °mu'e'áis hafa þeir heyrt um fyr-
ta|^gn'n9Una rœtt og þeir hafa heyrt
|^rist Um fórnardauða Drottins Jesú
komHt Eni ^eir hafa ekki svo miog
man . ' kynn' við syndum spillt eðli
qr onS'kS' S8m t->ai'fnast fyrirgefning-
ingu ^ i30® er allur kraftur úr fyrirgefn-
að ,^e9ar hún hefur verið gerð
hq fJQ* sj9Óum hlut, gömlum vana.
U i'ka líta á Guð sem ,,kœr-
leiksríkan föður", sem aldrei gœti
reiðzt þér og œvinlega er fús til að sjá
í gegnum fingur við þig. Himinninn
verður þá að almennum samkomustað
og himinsins hlið líkast teygjubandi,
sem einlœgt gefur eftir. Undur fyrir-
gefningarinnar er á samri stundu orð-
ið að œði ómerkilegu hversdags-máli.
Engu óblindu auga verður litið á
þess konar „trú", án þess að sjá, að
hún veitir enga frelsun, enga gleði.
Hún veit ekki hvað það er, að dragast
með scerða samvizku og vera flœktur
í óláni og afglöpum, en gefa svo litið
í himininn upp gegnum heilagt hjarta
Jesú og fá að reyna ást Guðs, sem
aldrei bregzt. Ef við gleymum því, að
það er undursamlegt kraftaverk og
náðargjöf, að við skulum mega segja
„abba, Faðir", og „Drottinn minn og
Guð minn," þá er hœtt við, að trú okk-
ar verði ekki lengri lífdaga auðið.
Nú er sannarlega engin þörf að fara
burt í fjarlcegt land og syndga eins og
andskotinn til að koma síðan heim og
upplifa biessun fyrirgefningarinnar.
Það gerir alveg sama gagn að byrja
hvern dag í bœn til Guðs, og þakka
honum, að hann skuli leyfa okkur að
ávarpa sig, og hann skuli hafa hlusf-
að á okkur, og við skulum mega leggja
öll okkar vandrceði fram fyrir hann.
Vilji einhver lœra að þakka, þá
verður hann fyrst að hugleiða það
kraftaverk, sem hann á hlut að. Að
þakka og þenkja á saman. Hvort
tveggja er tilbeiðsla og verður varla
aðskilið. Hvort tveggja kostar œfingu.
Ef við hugsum fil meðbrœðra
okkar, sem vita ekkert um Jesúm, þá
verður okkur ef til vill Ijóst, hvílíkt tröll-
221