Kirkjuritið - 01.09.1973, Qupperneq 32

aukið erfiði þeir leggja ó sig, til þess
að horfa fram hjá tómleika og til-
gangsleysi lífsins og hve mjög þeir
leita huggunar í allri þeirri tilbreyt-
ingu, sem heimurinn hefur að bjóða.
Ennfremur kynni okkur að berast til
eyrna hrópið, sem einatt er reynt að
þagga: ,,Etum og drekkum. því á
morgun deyjum við."
En forðumst oflœti í afstöðunni til
þessara villuráfandi sauða. Sýnum
þeim heldur þá sömu samúð, sem
hjarta föðurins átti í svo ríku mœli til
handa fjarstöddum syni.
f stuttu máli: Það versta, sem getur
hent trú okkar, er að við förum að líta
á hana sem sjálfsagðan hlut. Kristin-
dómurinn okkar má aldrei verða eins
og slitinn frakki, sem við klœðumst,
unz hann tollir ekki lengur saman.
Við skynjum ekki hjálprœði Guðs,
nema við þökkum honum hvern dag.
Aðeins sá, sem þakkar, fœr notið þess
undramáttar, sem kœrleikur Guðs lcet-
ur í té. Enginn, nema sá, sem þakkar,
varðveitir trúna ferska. Nótt og dag
gleðst hann í Drottni. Fyrir honum er
trúin ekki aðeins hugmyndirog venjur,
heldur líf, fylling, hamingja.
Páll postuli hvetur okkur til þess að
vera ávallt glaðir, jafnvel mitt í þreng.
ingum. Og bréf hans eru þrungin gleði
og fögnuði. í augum hans er kristnin
ekki hversdagsleg Iífsspeki, heldur líf
undir formerki kraftaverksins. Ekkert
er þegið sem sjálfsagður hlutur, svo
að undrið nœr aldrei að fölna. Páll
hafði hatað Jesúm og ofsótt hann. En
líf hans tók aðra stefnu, er hann mœtti
hinum upprisna Kristi á veginum til
Damaskus. Þá kallaði Kristur hann
heim — úr fjarlœgu landi haturs og
firringar.
Einn af stúdentum mínum hefur lýst
því fyrir mér, hvernig hann ólst upp
án minnstu þekkingar á Kristi. En i
plássinu, þar sem hann átti heima,
uppnefndu menn þorpsfíflið „Jesúm."
Krakkarnir voru vanir að elta aumingj'
ann og œpa að honurm „Jesús! Jes-
ús!" Geta má nœrri, hve nýstárleg
reynsla það var fyrir þennan unga
mann, að kynnast síðar fagnaðarer-
indinu um Jesúm Krist. Og hann hlýtur
að hafa þurft að gjörbreyta þeirti
mynd, sem hann geymdi í huga sér af
„Jesú". En jafnframt gœti maður gei"f
sér í hugarlund (og sú varð líka raun-
in), að þessi stúdent hafi verið fœr um
og lofa hinn nýja Drottinn sinn af
miklu hjartanlegri og sannri gleði en
þeir, sem taka kraftaverkið sem sjálf'
sagðan hlut.
Eitfhvað þessu líkt á Opinberunar-
bókin við, er hún talar um hinn ,fyrrl
kœrleika". Töfrar hans eru í því fólgn'
ir, að hann er enn ekki orðinn að vana<
heldur er hann sí-ferskur og nýr °9
gœðir líf okkar œsandi kviku, spenn'
andi fiðringi. Það eru nefnilega engin
hvunndagstíðindi, að Jesús skuli ver°
vegur til himinsins heim, og að hann
skuli bjarga okkur frá örvœntingu
einkalífi, og frelsa okkurfrá glötun °9
tortímingu. En — við verðum að ha ^
ákallað úr djúpinu, brennt allar bfý1
að baki okkar og upplifað fánýti a11^
ar mennskrar huggunar, til þesS a
skilja Jesúm og gildi hjálpar hans-
Hve margir voru þeir ekki, sem sCítu
í fangelsi, máttvana af hungá
kvaldir af hroðalegustu pyndingurn'
222