Kirkjuritið - 01.09.1973, Síða 33

, Ve rnargir þeir, sem himdu skelkaðir
1 l°ftvarnarbyrgi og vœntu endalok-
anna þá og þegar; og hve margir þeir,
Sern sáu ekkert framundan annað en
''ykgráan flóttamannsveginn. En
versu margir voru það þá ekki líka,
sem þó fengu að reyna þá megin-
staðreynd, sem varð dýrmœtasta upp-
9°tvun lífs þeirra. Ég er ekki í manna-
öndum, þrátt fyrir allt, né á valdi
ttanna. I miðri ógn mannlegra af-
9QPa hefi ég fundið styrka hönd
uos, sem stýrir öllu svo vel, í trássi
ö|| mannleg rök. Og sú hönd leiðir
IT1ig heim í öryggi föðurhúsanna. ,,Það
6lle'ns °9 hulin hönd, hjálpi er mest á
nður."
Annað einkenni á eldra bróðurnum
v[s ^ann óœmir bróður sinn. Að
u gekk dómsýki hans ekki svo langt,
s , ann hindraði bróður sinn í þvi að
^ nua heim. Á yfirborðinu sýnasf kristn-
l~nenn Iíka taka tveim höndum iðr-
andi syndurum.
HvE; sarr|t hlýtur maður að spyrja:
ers vegna er það svona erfitt að fá
b”
^ °rn heimsins" til að sœkja kirkju?
ha/^lr traastir og alvörugefnir menn
hIUst SQ9t- V'ð m'9: "^9 vil glaður
a a þ'g í Háskólanum, en ég hef
inn l1 andstyggð á kirkjunni og Fjand-
nnþa Faðirvorinu."
er ^etta se nu kannski fyrirtekt, þá
ástceS samt allrar athygli vert. Ein
hoqs Qn areiðar|le9a su, að menn
leitand^16^ Sðf: é'g sé að vísu
ekko fer ^v' ^iarri' ®g taki
ég rUna alvarlega. Þess vegna kceri
9estum fSkk',Um ^°ð að gefa kirkiu'
þejr i œri a að líta niður á mig, þótt
höfn // 'St hafa trúmál sín í öruggri
Annar maður sagði við mig: „Það
eru góðborgararnir, sem kirkju sœkja
(hann átti við „eldri brœðurna"!).
Sjálfur hef ég alltaf verið hálfgerður
tralli. Lífsfjör hefur mig nefnilega
aldrei skort. Ég er enginn engill.
Marga, svœsna nótt á ég að baki. Og
í björtu hef ég ekki hagað mér neitt
sérlega vel heldur. En það er eins og
þetta „trúaða" fólk hafi aldrei mœtt
neinum freistingum. Það þarf samt
ekki að halda, að það sé neitt betra
en ég. Og sízf af öllu kœri ég mig um,
að það hugsi með sér: „Seint koma
sumir og koma þó. Gott, hann skyldi
skila sér um síðir. Við vissum svo sem,
að það mundi reka að þessu."
Hann er nú kannski ekki alveg sann-
gjarn, þessi kunningi minn, en sann.
leikskorn eru þó til í þessu hjá honum.
Ég geri ráð fyrir, að báðar manngerðir
séu hér í kirkjunni í dag: Kirkjurœkna
fólkið og hinir leitandi. Og nú skulum
við, hinir fyrrnefndu, gera svolitla
játningu fyrir brœðrum okkar og sysfr-
um.
„Góða" fólkið hefur fengið vœnan
skammt af eiginleikum Faríseans. Við
játum því að vísu, að Guð hafi tekið
okkur að sér fyrir einskœra náð sína.
En einhvern veginn finnst okkur nú
samt, að eitthvað valdi því, að Guð
útvelur okkur til samfélags við sig.
Þess vegna lítum við t. d. niður á níhil-
istann, sem engu trúir, fyrirlítum þá,
sem eiga sér að því er virðist ekkert
andlegt athvarf og flýja á náðir vafa-
samra höfunda á borð við Nietzsche,
Rilke eða Gottfried Benn. Við höfum
lítið álit á þessum „lítilsigldu" pers-
ónum, sem geta ekki notið náttúru-
fegurðar, án þess að hafa ferðaútvarp
223