Kirkjuritið - 01.09.1973, Síða 35

^nörgu og týnt á œviferli okkar. Ef til
V'H hefurðu spillt hjónabandi þínu.
þó þú hefur glafað orðstír þínum,-
^ið kunnum að hafa eyðilagt okkur
sialf á líkama og sál. Kannski hefur
bugarfar okkar spillzt og rotnað af
°fund og skaðlegum ásfríðum. Kannski
erum við orðin að kaldhœðnum harð-
loxlum, höfum froðið barnatrúna niður
' Qöturœsið og glatað öllu heilbrigðu
verðmcetamati. En þrátt fyrir þetta allt
efur Guð ekki gefið okkur upp á bát-
'nn- Hann lítur enn þá á okkur sem
börn
sm. Hann getur ekki gleymt okk-
Ur- Og það er af því hann hefur gjört
sv° mikið fyrir okkur. Þegar einhver
efur gjört svo mikið fyrir þig, aðhann
erur fórnað einkabarni sínu þín
V^?na' 9efur hann aldrei gleymt þér
Sl Qn. Þess vegna getum við lika œtíð
eitað til okkar himneska föður. Guð
Ser alveg fram hjá því, sem þú hefur
Paa, týnt. Hann hugsar eingöngu
Urn það, sem þú ert: ólánsamt barn
ns' sern stendur á dyraþrepinu í von
Urn að komast inn aftur,
bn ef þetta tárabarn er nú ekki ég
fUr, heldur einhver annar, bróðir
^ nn t. d. eða vinur? Hvernig bregst
b^ð ^a e® unc^'r me® e^ra
réh UrrnUm og segi: " ^9 a forgangs-
^ nr eg ekki, Guð, þinn gamli
|e n^arnaður?" En er ekki þetta skelfi-
jrgt viðhorf? Þegarfaði rinn viðurkenn-
'n vern sem barn sitt, þá œttum við
Sannar|
sam
við ,
ega að kannast við þann hinn
a sem bróður okkar. Eða viljum
uð' r..rauninn' útiloka okkur frá fögn-
en °ðurins? Þá gerum við um leið að
„A^lt Sem faðirinn hefur sagt:
nýta {J'J er Þ'ft-" Hver er e9- að ó-
PQo, sem faðirinn segir? Við eig-
um ekki lengur samfélag við Guð, ef
við getum ekki lengur glaðzt með hon-
um — og samhryggzt með honum. Þá
slœr hjarta okkar ekki lengur í takt
við hjarta föðurins.
Og ekki nóg með það. Brátt förum
við og að tortryggja föðurinn, eins og
eldri sonurinn: ,,Er Guð í rauninni fað-
ir minn, úr því hann kemur svona
fram?" Já, eldri sonurinn setur spurn.
ingarmerki við föðurinn sjálfan.
Höfum við hugleitt það ! nœði,
hvers vegna svo margar efasemdir
búa um sig í hjarta okkar?
Hversu margt er það ekki, sem við
efumst um! Og hvað við getum verið
Guði ósammála um margt! Við efumst
um að til sé kcerleiksríkur Guð, þegar
við rifjum upp allan hryllinginn, sem
við urðum vitni að í stríðinu. Við ef-
umst líka um almœtti Guðs, og hœfni
hans til að stjórna samtíð og sögu,
þegar við virðum fyrir okkur kalt stríð
milli austurs og vesturs. Við efumst
um að Guð hafi mátt til að nema úr
gildi lögmálið ,,auga fyrir auga og
tönn fyrir tönn." Við efumst ! stuttu
máli um allt, nema okkar eigin
áhyggjur, kviða og vonleysi. En á
þeirri þrenningu höfum við tröllatrú!
Guð umvefjum við hins vegar tómlœt-
inu og virðumst ekki hafa minnstu
hugmynd um hvar hann er eða hvað
hann hefur fyrir stafni.
Hefur okkur þá ekki skilizt, að efa-
semdir okkar eiga alls ekki rót sina i
skynsemi okkar? Getum við ekki látið
okkur skiljast af dœmi eldra bróður-
ins, að efasemdir og vantrú stíga eins
og eiturgufa upp úr mýrarfenjum þess
hjarta, sem slœr ekki lengur í takt við
Guð, og gildir þá einu. þótt haft sé
225