Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 12

unnar, og sáu þeir veg kirkjunnar
vaxaeftirþví, sem unnt mundi veraað
bæta aðstöðu presta til þess að
gegna starfi sínu óskiptirog áhyggju-
minni um þau mál, sem helzt geta
orðið til að draga úr starfsfólki þrótt.
Þeir settu því allir markið hátt, áttu þó
við ýmsa erfiðleika að etja, og er t. d.
fróðlegt að lesa þessi orð, sem Magn-
ús Jónsson reit í eina af sínum síð-
ustu skýrslum til aðalfundar Presta-
félagsins: „Skýrslan er að mestu um
það, sem stjórnin hefði viljað gera, en
ekki tókst“. Mun þetta í sjálfu sér ekki
einstakt tilfelli um vilja, sem telur sig
sjá þörfina og veit af öryggi, að rétt
væri, en lendir síðan á þeim vegg
skilningsleysis eða tortryggni, að
engu verður um þokað. Hafði þó
Magnús Jósson betri aðstöðu en
flestiraðriráþeim tíma, þarsem hann
var áhrifamaður í stjórnmálum og átti
sæti á Alþingi.
Og get ég ekki stillt mig um að vitna
í orð annars prests, þótt ekki sæti
hann í stjórn Prestafélagsins, en þar
kemur svo skýrt fram, hversu torsótt
leiðin hefurverið og við ramman reip
að draga, þar sem er leitað eftirskiln-
ingi á málum kirkjunnar og þjóna
hennar. En séra Sigtryggur Guð-
laugsson, sá er hóf Núp í Dýrafirði til
vegs og viðingar, segir: „Mér finnst
ég ekki hugsa um gróða, en mig tekur
það fjarska sárt að geta alltaf lesið út,
að þarfir kirkjunnar séu alltof þung
ánauðarbyrði".
Kölluninni hefur aldrei fylgt fyrir-
heit um létta leið eða hraðan og góð-
an byr beint á áfangastað. Þau hafa
reynst mörg skerin, sem hægt er að
steyta á, og það má með sanni segja,
að eldhuga þurfti, sem aðeins sjá í
verki sínu háleit markmið, en láta
aldrei úrtölur né torsótta leið villa fyr-
ir sér, til þess að geta verið í farar-
broddi svo árum skipti. Sjálfur man
ég aðeins Ásmund Guðmundsson af
þessum þremur fyrrnefndu forystu-
mönnum. En mynd hans er tær og
skýr í huga mér, og finnst mér sá
dráttur einna sterkast dreginn þar
sem er áhugi hans á að hvetja aðra í
starfi sínu, vinna af enn meiri gleði,
sækja ákveðnar á brattann, brýna
sjálfa sig og aðra á því, að þeir eru að
gegna háleitri þjónustu, þar sen1
konungurinn sjálfur lítur yfir, ekki úr
fjarlægu hásæti, heldur sem sam-
starfsmaður. Og þess vegna sé Þa
einnig enn meiri ástæða til þess að
hopa hvergi, rétt aðeins að kasta
mæðinni öðru hverju, en missa Þ°
aldrei sjónar á markinu, sem að er
stefnt. Hann brýndi og hann hvatti, og
styrkleikur hans var hvað mestur í Þvl>
að hann gekk sjálfur ótrauður í farar-
broddi, og var því öðrum auðveldari
leiðin, sem hann ruddi hana betur-
„Heilir allir í guðsríkisstarfinu“ mself'
hann í ávarpi til presta, og þar sjáum
við hann, heilindi hans, áræði hans
og köllunarvissu, sem styrkti annarra
þor.
Þetta tímabil Prestafélagsins ein^
kennist þá líka af því að víðsýni e
gott. Ásmundur benti eitt sinn á Þaðj
að kirkjusaga íslands væri jafnfrar|1
þjóðarsagan, og að vissu leyti ma ,
snúa þessu við, þannig að hann I®1
þjóðarviðleitninni á hverjum tlð1.
eðlilegt framlag og þátttöku k'r
unnar. Það þótti því engum neitt em
kennilegt við það, þótt fólkið, se