Kirkjuritið - 01.06.1978, Qupperneq 61

að gefa líf sitt sem lausnargjald fyrir
marga.
^ví var það að heimurinn brást svo
harkalega við, sem raun bar vitni.
Hann þoldi ekki návist hans, ekki fyrst
°9 fremst vegna þess sem hann
kenndi og boðaði, heldur vegna þess
Sem hann var. Andspænis Kristi er
^aðurinn knúinn til þess að horfast í
adgu við fánýti og fallvaltleika þeirrar
tiiveru, sem hann hefur búið sér og
Sett allt sitt traust á. Viðbrögð manns-
ms eru lýðum kunn. Hann valdi þann
^ostinn að staðfesta sig í eigin sjálfs-
olekkingu og ruddi grundvelli lífsins
dr vegj.
En krossfestingin, þótt hún í eðli
S'nu gefi til kynna lokasvar mannsins,
Jáir umfram allt annað, staðfestingu
a fyrirheiti Guðs um eilíft líf. Þversögn
krossins er mikill leyndardómur, en
e,nu megum vér trúa, að Guð í misk-
Unn sinni sneri hinni efstu stund
sJ9lfsblekkingar mannsins til stundar
instu blessunar. Upprisan flytuross
'o endanlegasvarGuðs, gefurosstil
ynna veru Guðs sem þess almættis,
ar vekur líf af dauða. Það er í Ijósi
Pessarar atburðarásar, göngu Jesú
rists í gegnum dauðann til lífsins,
em trúin skynjar hann sem hina nýju
°Pun Guðs. í fylgd með honum
ír?ndur mannkyni til boða að hverfa
a villu síns vegar og reisa tilveru
ne að nýju frá grunni. Hinn upprisni
ottinn er herra lífsins, þessa lífs,
naT* V®r nu litum- Herraveldi hans
en rkV'ssu,e9a ut yfir 9röf og dauða,
sa k/.attar Þess eru þegar að verki í
mfélagj þeirra manna. sem gefasig
aqs Um a Vald' Þessa samfél-
er sama eðlis og höfundar þess,
að veita kærleika, miskunn og rétt-
læti um gjörvalla stigu mannlegs lífs.
Að því marki sem það sinnir þessu
umboði af trúmennsku ber þetta
samfélag með réttu heitið líkami
Krists, kirkja Krists.
III.
í upphafi þessamálsvarfráþvígreint,
að fjallað yrði um guðfræðileg við-
horf til hlutverks kirkjunnar með sér-
stöku tilliti til spurningarinnar um
þjóðfélagslegt umboð kirkjunnar.
Vér höfum síðan vikið einkum að eðli
trúarinnar sem þátttöku af mannsins
hálfu í hinni sístæðu sköpun Guðs.
Ábyrgð mannsins var þar af leiðandi
markað svið, sem er jafn víðtækt
sköpuninni allri. Manninum er falin
ráðsmennska gagnvart lífríki Guðs í
heild sinni. Þetta lögmál mennskrar
tilveru er endanlega staðfest í lífi,
dauða og upprisu Jesú Krists, sem
birtir í senn veru Guðs og veru hins
sanna manns. Trúin á Krist er kunn-
gjörð sem þátttaka í veru hans, eða
með öðrum orðum þátttaka í þeirri
hreyfingu, sem leiðir sköpunina til
síns upprunalegatakmarks.
Þegar vér nú víkjum að spurning-
unni um hið þjóðfélagslega umboð
kirkjunnar, þá viljum véreinkum und-
irstrika eftirfarandi atriði. / fyrsta lagi,
kirkjunni sem líkama Krists er fengið
það hlutverk að vera samfélag
manna, sem jafnt í innra lífi sem í
þjónustu sinni við heiminn ber fram
vitnisburð um þá krafta nýsköpunar
og endurreisnar á gjörvöllum háttum
139