Kirkjuritið - 01.06.1978, Qupperneq 62

mannlegrar tilveru sem eru íbúandi í
veru Krists. Hið eilífa sköpunarorð
Guðs, sem varð hold í Jesú Kristi, skal
stöðugt holdgast á ný í lífi og þjón-
ustu kirkjunnar. / ööru lagi, kirkjunni
er fengið það hlutverk að vera hin
stríðandi kirkja Krists. Þetta hlutverk
hennar ræðst af því, að kirkjan er
kölluð til þjónustu í heimi, sem kross-
festir Krist. Guðsríkið er að sönnu í
nánd og kraftar þess eru þegar að
verki. En fylling tímanserenn ókomin
og unz hún kemur má kirkjan vita, að
heimurinn ersamurvið sig. Hann vík-
ur sér undan þeirri ábyrgð, sem hann
er skapaður til að bera og leitast
stöðugt við að breyta hinni góðu
sköpun Guðs í óskapnað. Gegn
þessum öflum niðurrifs og afbökunar
á Guðs vilja stríðir kirkjan. Ekkert svið
mannlegrar tilveru er undanskilið í
þessu efni. Maðurinn í heiminum sem
ein heild sneri baki við Kristi á kross-
inum. Þessi bitri sannleikur um
manninn hvetur kirkjuna til raunsæis
gagnvart möguleikum mannsins til
þess að byggja sér veröld réttlætis,
friðar og fagnaðar.
Hlutverk kirkjunnar, í þriöja lagi,
ræðst af þeim skilyrðum sem þegar
hafa verið gefin til kynna. Vitjunatími
kirkjunnar er sá tími, sem henni er
skammtaður á milli upprisunnar og
hins efsta dags. Á þessum tíma er
henni ætlað að lifa í heiminum og
með heiminum, en ekki að koma í
stað heimsins. Þetta merkir öngvan
veginn, að kirkjunni beri að láta
heiminn óáreittan, né heldur að hún
eigi að láta sér lynda, að heimurinn
marki henni áhrifasvæði að eigin
geðþótta. Fjarri fer því. Miklu fremur
skilur kirkjan þjónustuhlutverk sitt
við heiminn svo, að henni ber að
skipa framvarðarsveit þeirra afla.
sem færa heiminn nær því marki, sem
hann er ákvarðaður til, að vera sjálf-
um sér samkvæmur sem sköpun
Guðs, hvorki meira né minna. Sjálfs-
blekking heimsins, sem er undirrót
alls sem miður fer, er jafnan fólgin 1
því, að maðurinn tilbiður skepnuna i
stað skaparans, setur sjálfan sig Þar
sem Guð ætti að vera. Andspænis
þessari blekkingu flytur kirkjan
manninum þau tíðindi, að þá lausn,
sem hann stöðugt leitar eftir, og þann
tilgang, sem hann spyr um, sé að
finna í viðurkenningu hans sjálfs a
eigin eðli sem sköpun. Slík viður-
kenning, sem merkir í raun, að mað-
urinn viðurkennir réttlætiskröfu
Guðs sem skapara, er reyndar for'
senda þess, að maðurinn fái notið
þjóðfélagslegs réttlætis. Að svo sé
ræðst af því, að um leið og maðurinn
gefur sínu eigin lífi gildi sem Guðs
sköpun, þá viðurkennir hann rétt
allra annara manna til þess að njóta
þessa sama lífsgildis. Allir menn hafa
frá skaparans hendi sama rétt tij
þeirrrar lífsfyllingar, sem býr í hinm
góðu sköpun Guðs. Réttlætiskrafa
Guðs er því í eðli sínu krafa um fél'
agslegt réttlæti.
Það er einkum í Ijósi þessarar nið-
urstöðu, sem oss virðist tímabært að
undirstrika mikilvægi hins þjóðfél-
agslega umboðs kirkjunnar. Kirkjan.
sem samkvæmt köllun sinni flytur
heiminum réttlætiskröfu Guðs, er
kölluð til sívirkrar þjónustu til eflingar
á félagslegu réttlæti í samskipturn
manna. Henni er fullkunnugt um
140