Kirkjuritið - 01.06.1978, Síða 66

umróts, sem svo mjög setursvip sinn
á íslenzkt þjóðlíf nú á tímum. Kirkjan
er að því spurð, hvernig hún skilji
hlutverk sitt á slíkum umbrotatímum,
og hún veitir svar með þeirri þjón-
ustu, sem hún veitir.
Með tilvísun til þeirra guðfræðilegu
viðhorfa, sem áður voru rædd, ætti
Ijóst að vera, að kirkjunni er óeigin-
legt að rísa gegn þjóðfélagslegum
breytingum þeirra einna vegna. Boð-
un fagnaðarerindisins um Jesúm
Krist, sem er það hlutverk kirkjunnar,
er yfirstígur öll önnur, er boðun þess
orðs, sem komið er til þess að um-
bylta mannlegri tilveru frá grunni.
Stöðnunin fremur en breytingin ætti
að vera kirkjunni hættumerki, hvort
heldur hana er að finna innan eigin
veggja eða utan. Á hinn bóginn er
kirkjunni ekki eiginlegtað leggjaallar
breytingarað jöfnu. Hún hlýtur jafnan
að spyrja að því, hvort breyting sé til
góðs, þ. e. hvort breytingin auðgi og
efli hina góðu sköpun Guðs. En til
þess að sú spurning falli ekki mátt-
vana niður fyrir utan garð verður
kirkjan að tileinka sér málefnaleika,
er gerir til hennar miklar kröfur. Hún
verður að gera sér far um að gjör-
þekkja þau félagslegu öfl, sem eru að
verki á hinum ýmsu sviðum þjóðlífs-
ins. Til samans mynda þessi öfl lífs-
mynstur, sem kveður á um afstöðu
mannsins til eðlis og tilgangs
mennskrar tilveru. Þekkinguna öðl-
ast kirkjan ekki með öðrum hætti en
að vera sjálf virkur þátttakandi á vett-
vangi hinnar félagslegu nýsköpunar
Þannig búin þekkingu er kirkjan und-
ir það búin að beita þeirri skörpu
félagslegu gagnrýni, sem eróumflýj-
anleg, hvenær og hvar sem viðmiðun
mennskrar tilveru er kunngjörð sem
líf, sem lifað er öðrum í samræmi við
réttlætiskröfu Guðs. Andspænis
þeirri viðmiðun er alls endis Ijóst að
víða er þörf að taka til hendi í íslenzku
þjóðfélagi.
Sérhyggjan, sem er andhverfa rétt-
lætiskröfunnar, ræður víða ríkjum og
setur svip ómennsku á athafnir vorar í
einkalífi sem í opinberu lífi.
En þá mætti spyrja. Er kirkjan
þannig í stakk búin, að hún valdi því
hlutverki að vera sem fleynn í holdi
samfélagsins? Um það mætti flytja
langtmál,en hérverðuraðeinstæpta
einu atriði, er vér teljum skipta meg-
inmáli. Jafnan þegar rætt er um kirkj-
una og hlutverk hennar beinist at-
hyglin að kirkjunni sem stofnun i
þjóðfélaginu og embættismönnurn
hennar. Svo rammt kveður að þessu.
að allt að því er sett jafnaðarmerki á
milli hlutverks kirkjunnar og hlut-
verks prestanna. Þjónustuhlutverk
kirkjunnarerað samaskapi skilgreint
sem sú þjónusta, er prestarnir láta i
té. Þeir messa, þeir skíra og ferma
börnin, þeir gifta og tala á milli hjóna,
þeir veita margháttaða sálusorgun,
þeir vitja sjúkra og þeir jarðsyngj3-
Þessi upptalning gefur fyrst og
fremst eitt til kynna. í kirkjunni eru
það prestarnirsem starfa, þeir þjóna,
aðrir eru óvirkir. Þeir taka á móti
þjónustunni. Að þessu leyti ber kirkj-
an svip af því samfélagi, sem hun
starfar í, velferðarsamfélaginu, ee
þar er sá hugsunarháttur ríkjandi, a
ríkinu, stofnuninni, beri að veita, mi
er að þiggja. Þessir starfshættir eru
að voru mati á engan hátt samboðnir
144