Jörð - 01.02.1940, Qupperneq 40

nafntogaða skáldsaga eftir A.
J. Cronin „Borgarvirki“ í prýði-
legri þýðingu eftir Vilmund
Jónsson landlækni; rekur í henni
hvert nýtt viðfeldið íslenzld:
orðatiltæki annað. Þá hefur
höfðingi íslenzkra þýðenda,
Guðmundur Finnbogason, þýtt
nokkrar léttar kímnisögur eftir
Wodchousc, „Ráff undir rifi
hverju"; er bókin bráðskemmtileg
og þýðingin ekki síðri. Loks
hefur komið út afareinkennileg
skáldsaga eftir Stenback, amer-
ískan höfund; heitir hún á ís-
lenzku „Kátir voru karlar", og
hefur Karl ísfeld þýtt hana.
Bókin er lýsing á einkennilegum
útigangsmönnum lífsins og hátt-
erni þeirra og hugarfari, og er
hráðskemmtileg og einkennileg.
Það hefur bersýnilega ekki ver-
ið lambið að leika sér við, að
koma þeirri bók á íslenzku, en
það hefur verið gjört svo lag-
lega, að furðu sætir.
Essayismi — greinaskrif — er
listtegund, sem fáir íslenzkir
höfundar hafa lagt fyrir sig,
enda þótt hún sé í miklum met-
um höfð annarsstaðar, og birt-
ist hér fátt á því sviði. Á þessu
ári hefur komið út eitt slikt safn,
„Vordagar" eftir Jónas Jónsson
skólastjóra, og hvort sem menn
nú vilja hafa sálufélag við hann
að öðru eða ekki, verður þvi
ekki neitað, að hann er einn hag-
asti maður á þessa listgrein hér-
lendis, og er þessi bók glöggur
vottur þess.
38
EKKI vil ég svo við skilja,
að ég minnist ekki á eina
tegund bóka, mjög nauðsynlega,
sem bókaútgefendur fyrst hafa
farið að gefa sig að fyrir al-
vöru á síðari árum; það eru
barnabœkur. Til slíkra bóka
þarf að vanda sérstaklega vel,
því bækurnar eru ekki börnum
til skemmtunar einnar, heldur
og til uppeldis, og vill maður
ekki, að neitt sé haft fyrir þeim
þar, sem manni þykir óhollt.
Fyrir nokkru þurfti ég að kaupa
bók handa strákling, og sá ég
i einum búðarglugga spánnýja
útgáfu af hinu alkunna æfin-
týrasafni af Hróa lietti, sem
bókaútgáfan Heimskringla hafði
gefið út, að vísu ekki 1939, held-
ur 1937. Þegar ég var strákur,
las égHróa hött í þýðingumHall-
dórs Briems og Jóns Ólafssonar
og hafði mestu ánægju af. Ég
keypti því bókina, en mundi þá
eftir ráði, sem faðir rninn sál-
ugi hafði lagt mér, að gefa ald-
rei barni bók, nema ég hefði les-
ið hana sjálfur. Ég las því bók-
ina, og mér til mikillar skelf-
ingar og undrunar sá ég, að hún
var harðvítugur áróður fyrir
stjórnmálastefnu þá, sem nefnd
er kommúnismi, og er í flestum
siðuðum löndum hvorki talin
í húsum hæf né kirkjugræf. Það
er ósæmilegt að hefja pólitisk-
an áróður við börn og óharðn-
aða unglinga, og ég býst við, að
fáir, sem í grandaleysi gefa
Frh. á bls. 63.
JÖRÐ