Jörð - 01.02.1940, Qupperneq 49

Jæja — loksins verður þá af því,
AÐ VÉR íslendingar tökurn
á oss rögg og hættum aÖ láta
eins og vér ættum heima í
óbyggilegu landi, en hefjúm
ræktun á grænmeti og káli á borð
við aðrar siðaðar þjóðir. „Neyð-
in kennir naktri konu að spinna“.
Vér höfum frá öndverðu fram-
leitt spakmæli á borð við hverja
þjóð aðra, — en að framleiða til
eigin þarfa af náttúrugæðum
lands vors, hefir oss miður látið.
Vér höfum upp á síðkastið hag-
að oss ekki ósvipað kálfi, sem
sleppt er úr fjósi í fyrsta sinn.
Nú — blessuð forsjón kálfanna
(þ.e.a.s. vér sjálfir) bjargar þeim
nú venjulega, og birgir þá svo-
litið inni á eftir — og líkt eru
oss búin bjargráð og vér birgðir
inni í gaddavirs- og grjótgirðingu
innflutnings- og gjaldeyrishaft-
anna. Og vér hefjum upp augu
vor og finnum oss stadda
í rnatjurtagarði.
Verra gat það verið. Forsjónin
hugsar ekki lakar um oss, en vér
um kálfana.
hvernig þær fara með rafmagn,
gas og eldsneyti, eða nenna a.
m.k. ekki að leggja neina stað-
fasta alúð i meðferð þessara
fjármuna. En ef úr þessari
þjóðarvakningu, sem blessuð
samsteypustjórnin á að vera
merkilegt tákn um, verður eitt-
hvað meira en byrjunin — og
stríðið sér nú líklega um það
— þá fáum við sífelldar brýn-
ingar þeirra, sem aðstöðu
hafa til slíks: opinberra starfs-
manna, blaða, útvarps og hús-
rnæðra, um notadrjúga og spar-
samlega meðferð allskonar
fjármuna, sem hafðir eru um
hönd í húshaldinu, og innflutn-
ing á heppilegustu tækjum,
sem nútímatæknin hefir fram-
leitt, ásamt greinilegri, prentaðri
tilsögn um meðferð áhaldanna,
sem oft hefir verið ábótavant
JÖRÐ
hjá okkur íslendingum, svo að
mikil verðmæti hafa farið í súg-
inn — þ. á. m. hin innilega á-
nægja af góðu áhaldi, sem er
í lagi, — en það hefir nú líka
oft verið af trassaskap. Á hann
á, sem sagt, líka að herja.“
Þegar hér var kornið sögu,
þoldi ég ekki vel rneira af svona
ískaldri skynsemi ofan í heitt
kaffið, og með því að það reyndi
lika dálítið á taugar mínar að
vera svona undirorpinn segul-
mögnum úr þremur áttum í einu,
þá bað ég hina fríðu borðnauta
mína að hafa mig afsakaðan: ég
þyrfti að fara og skrifa grein.
Þær héldu auðvitað, að hún ætti
að fjalla um stjórnmál og tóku
því hið bezta. Það er ekki víst
um undirtektirnar, hefðu þær
vitað, að þetta er greinin.
Kvenhollur.
47