Jörð - 01.09.1942, Blaðsíða 23

þykka múrsteinsveggina, sitt livoru megin, gægðusl gömlu
granateplatrén, sem stóðu við innganginn.
„En hvað trén hafa vaxið!“ sagði hann.
„Sjö ár,“ sagði Siu-li hrosandi. „Eg lief líka stækkað og
við bæði.“
„Já,“ sagði hann.
En nú sá hann, að breyting var á orðin, þrátt fyrir allt. í
stað varðmannsins, sem liann var vanur að sjá fyrir framan
hlið föður síns, stóðu nú tveir hermenn með reidda hyssu-
■stingi. Þeir lieilsuðu fimlega að hermaónasið, þegar liann
steig út úr hifreiðinni, svo að Martin varð háifvandræða-
Iegur.
„Hvað á þetta að þýða?“ hvíslaði hann að Siu-li, þegar
hann hafði svarað kveðju þeirra.
„Eaðir minn þarf að liafa lífvörð nú um hríð,“ svaraði hún
iueð rödd, sem fékk honum undrunar; hún var þrungin af
feiði og fvrirlitningu.
Siu-li gekk hratl á undan honum inn um hliðið, svo að ekki
vannst tími til fleiri spurninga. I liúsagarðinum var liópur
uf þjónustufóiki, sem ljeið þess, að bjóða soninn velkominn
til föðurhúsanna. Flugeldar fuðruðu og fánar hlöktu. Hann
varð að tala við allt gamla fólkið og taka undir kveðjur
þeirra, sem höfðu komið eftir að hann fór að heiman. Meira
að segja hrjóstmóðir iians gamla liafði komið ofan úr sveit
I tilefni af deginum. Móðir hans dó, þegar tvíburarnir fædd-
ust og þá var fengin fóstra handa Siu-li, en Ling Ma tók Mar-
tin að sér og annaðist hann, einnig eftir að hann var vaninn
hrjósti. Allir hjuggust við því, að faðir hans tæki sér aðra
Lonu, en úr því hafði ekki orðið.
„En hvar er faðir minn?“ spurði hann systur sína, er allt
var um garð gengið.
„Hann er víst ekki kominn heim ennþá,“ svaraði hún. Hún
þagnaði, en liélt síðan áfram: „Hvers vegna ferðu ekki til
herbergis þíns og skiptir um föt? Hann hlýtur að lcoma á
uieðan.“
„Ég ælla að gera það,“ svaraði hann. Þau slóðu kyrr um
stund og honum fannst hún vera i þann veginn að segja eitt-
JÖRÐ 213