Jörð - 01.09.1942, Blaðsíða 52

því að stúlkur unnu að tóvinnu, eins og áður er getið. íslend-
ingasögur, Þúsund og ein nótt og Þjóðsögur J. A. voru mikið
lesnar, enda vorum við börn mjög myrkfælin. Bragða-
Mágusarsögu var ég ógnarhrifinn af. Þá vil ég geta þess, að
afi minn átti allt Rísesarkiv; var það fjöldi binda; ég tek
þetta fram sökum þess, að ég lærði fljótt að lesa Dönsku
einmitt fyrir það, bve mér ])ótti gaman að þessu timariti, og
Jít ég enn svo á, livað sem fræðimennirnir segja, að þetta sé
bezta tímarit, sem ég nokkurn tíma lief séð. Þarna voru sög-
ur um afburðamenn, veiðisögur, ferðasögur og önnur fróð-
leg erindi.
Til allrar bamingju lief ég aldrei i barnaskóla gengið. Síð-
ustu þrjá veturna voru lieimiliskennarar lijá okkur. Fyrsti
var Jón stúdent, og man ég lítið sem eldcert um liann. Ann-
an veturinn var sr.Richard Torfason og þann síðasta sr.Magn-
ús Bl. Jónsson; báðir þá guðfræðikandidatar. Kennslustund-
irnar lieima þóttu mér jafnan leiðinlegar, enda tók ég jafnan
lítt eftir þvi, sem kennararnir möluðu. Þótti æðiskemmti-
legra kofna- og selafar. Þetta lagaðist þó, þegar ég kom i
latínuslvólann, því að þá gat ég lesið rómana i skúffu minni-
Lesið var í Helgapostillu á sunnudögum; öll mín eftirtekt
var í því fólgin, ef ég sat nálægt lesaranum, að aðgæta, Jivorl
romsan væri nú eldvi bráðuni búin.
A föstunni voru Passiusálmar sungnir á kvöldin. Að öðru
leyti Jieyrði ég aldrei uni trúmál talað. Minnist þess þó 1
þessu sambandi, að eitt sinn, er foreldrar mínir fóru suðui'
til Reykjavikur, kom afi til oldcar, sólslvinsdag nokkurn, og
lét þess getið, að eklvi mundum við bræður kunna of mikið
af sálmaversum. Gerði liann nú olvkur það tilboð, að hann
vildi gefa okkur einn eyri fvrir hvert vers, sem við lærðum 1
Hallgrímssálmum. Við braéður þutum upþ í skektu, sem stóð
á þurru landi, reiknuðum fljótt út, að fyrir 100 vers fengjum
við eina krónu, og var það mikil fjárhæð i okkar augum,
settumst við nú á þóftu og rérum við lesturinn, en seint sótt-
isl róðurinri, og þegar við böfðum lært 2 eða 3 vers, lögðum
við uppgefnir sálmana frá okkur, og var ekki frekar um
þetta mál rætt.
242
jönD